ΑΡΧΙΚΗ ΣΕΛΙΔΑ

Χεμινγουέι 1899 έως 1961 (62)

Ο κόσμος είναι ένα τέλειο μέρος για το οποίο αξίζει να παλέψει κανείς, μισώ το ότι θα πρέπει να τον αφήσω κάποια στιγμή.


ΑΠΟΦΘΕΓΜΑΤΑ

Ο γέρος

και η θάλασσα

Ύστερα άρχισε να συμπονάει το μεγάλο ψάρι που πήγε και αγκιστρώθηκε. Είναι σπουδαίο και παράξενο, και ποιος ξέρει πόσο χρονών να είναι, σκεφτόταν. Ποτέ δεν ξανάπιασε τόσο γερό ψάρι και με τόσες παραξενιές. Φαίνεται θα είναι πολύ έξυπνο για να πηδήξει. Θα με βούλιαζε με ένα πήδημα ή με ένα άγριο βούτηγμα. Μπορεί όμως να έχει αγκιστρωθεί πολλές φορές μέχρι τώρα και ξέρει πώς πρέπει να αντιστέκεται. Πού να ξέρει πως έχει να κάνει με έναν άνθρωπο και μάλιστα γέρο. Όμως τι ψάρι είναι αυτό και τι λεφτά θα πιάσει στην αγορά άμα έχει καλό κρέας. Άρπαξε το δόλωμα σαν αρσενικό, και το σέρνει σαν αρσενικό και το πάλεμα του είναι άφοβο. Αναρωτιέμαι αν έχει τάχα κάνα σχέδιο στο νου του, ή είναι απελπισμένο, όπως και ‘γω.

O Έρνεστ Μίλλερ Χέμινγουεϊ (21 Ιουλίου 1899 – 2 Ιουλίου 1961) ήταν ένας από τους σημαντικότερους Αμερικανούς συγγραφείς του 20ού αιώνα, γνωστός επίσης για το δημοσιογραφικό του έργο και την περιπετειώδη ζωή του. Γεννήθηκε σε προάστιο του Σικάγο, ο πατέρας του ήταν γιατρός και ο Έρνεστ το δεύτερο από τα έξι παιδιά του. Στα 18 του ο Χέμινγουεϊ έπιασε δουλειά ως δημοσιογράφος σε εφημερίδα του Κάνσας και τον επόμενο χρόνο εργάστηκε εθελοντικά ως οδηγός ασθενοφόρου κατά διάρκεια του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου. Τραυματίστηκε βαριά και παρασημοφορήθηκε δυο φορές για τις υπηρεσίες του. Επέστρεψε στην Αμερική το 1919 και έκανε τον πρώτο του γάμο το 1921. Δούλεψε ως πολεμικός ανταποκριτής στον ελληνοτουρκικό πόλεμο του 1922 και δυο χρόνια αργότερα παραιτήθηκε από τη δημοσιογραφία, για να αφιερωθεί ολοκληρωτικά στη συγγραφή. Εγκαταστάθηκε στο Παρίσι και αποτέλεσε μέλος της αποκαλούμενης “Χαμένης Γενιάς” των Αμερικανών λογοτεχνών στο Παρίσι των δεκαετιών 1920 και 1930. Το άμεσο, ζωντανό και επιτηδευμένα απλό ύφος του ακολούθησαν ολόκληρες γενιές μιμητών που όμως δεν μπόρεσαν να τον φτάσουν. Ανάμεσα στα πιο γνωστά έργα του συγκαταλέγονται «Ο Γέρος και η Θάλασσα», «Για ποιον χτυπά η καμπάνα» στο οποίο εξιστόρησε τις εμπειρίες του από τον Ισπανικό Εμφύλιο πόλεμο και το «ο Αποχαιρετισμός στα όπλα». Το 1953 τιμήθηκε με το Βραβείο Πούλιτζερ, ενώ τον επόμενο χρόνο βραβεύτηκε με το Νόμπελ Λογοτεχνίας. Αγάπησε με πάθος τις γυναίκες (έκανε 4 γάμους), τις ταυρομαχίες, το κυνήγι και το ψάρεμα στην ανοιχτή θάλασσα, τα ταξίδια (εργάστηκε ως πολεμικός ανταποκριτής και έζησε σε πολλές διαφορετικές περιοχές του κόσμου).

Τα τελευταία χρόνια της ζωής του είχε αρκετά προβλήματα υγείας τόσο σωματικά όσο και ψυχιατρικά, που στάθηκαν εμπόδιο στην συνέχιση του έργου του. Η κατάστασή του επιδεινώθηκε από την υπερβολική χρήση αλκοόλ, παρά τις αντιξοότητες, κατάφερε να ολοκληρώσει το αυτοβιογραφικό μυθιστόρημα «Μία κινητή γιορτή» έργο που τελικά εκδόθηκε μετά το θάνατό του. Στις 30 Νοεμβρίου του 1960, ο Χέμινγουεϊ εισήλθε με τη θέλησή του σε ψυχιατρική κλινική, όπου υπέστη θεραπεία με ηλεκτροσόκ για να καταπολεμηθούν συμπτώματα παράνοιας. Πήρε εξιτήριο τον Ιανουαρίου του ’61, χωρίς ουσιαστική αλλαγή καθώς συνέχισε να βλέπει πράκτορες να τον κυνηγούν. Στις 2 Ιουλίου του 1961 ξύπνησε και πήγε κατευθείαν στο υπόγειο όπου κρατούσε τα κυνηγετικά του όπλα. Πήρε μία καραμπίνα και γύρισε στο σαλόνι όπου αυτοπυροβολήθηκε στο στόμα. Πέθανε ακαριαία.