Αραγκόν Λουί: Ζωή και Τέχνη

	ΑΡΧΙΚΗ ΣΕΛΙΔΑ Λουί Αραγκόν 1897 έως 1982 (85) Το φως έχει νόημα μόνο σε σχέση με το σκοτάδι, και η αλήθεια προϋποθέτει το σφάλμα. Είναι αυτά τα αναμεμιγμένα αντίθετα που κάνουν τη ζωή πικάντικη, μεθυστική. ΑΠΟΦΘΕΓΜΑΤΑ
Ανοιχτά χαρτιά Δεν υπήρξα πάντοτε ο άνθρωπος που είμαι. Ολόκληρη τη ζωή μου μάθαινα για να γίνω ο άνθρωπος που είμαι, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι έχω ξεχάσει τον άνθρωπο που υπήρξα, ή, για να μιλήσω ακριβέστερα, τους ανθρώπους που υπήρξα. Κι αν ανάμεσα στους ανθρώπους εκείνους και σε μένα υπάρχει αντίφαση, αν νομίζω πως αλλάζοντας έχω μάθει, έχω προοδεύσει, όταν γυρίζω και κοιτάζω εκείνους εκεί τους ανθρώπους, δεν ντρέπομαι καθόλου γι' αυτούς, δεν μπορώ να πω εγώ, χωρίς αυτούς.	Ο Λουί Αραγκόν (Louis Aragon, 1897 - 1982) ήταν Γάλλος ποιητής, συγγραφέας, δημοσιογράφος και εκδότης υπερρεαλιστικών περιοδικών, από τους επιφανέστερους διανοούμενους της γενιάς του. Γεννήθηκε στις 3 Οκτωβρίου του 1897 στο Παρίσι, καρπός της επαφής μιας 17χρονης με έναν παντρεμένο 47χρονο. Ανατράφηκε από την μητέρα του και την γιαγιά του για τις οποίες πίστευε -όπως του είχαν πει- πως ήταν η αδερφή του και η μητέρα του αντίστοιχα. Όσον αφορά τον πατέρα, τον είχε γνωρίσει ως νονό του. Του είπαν την αλήθεια στα 18 του, λίγο προτού φύγει για το μέτωπο. Γνώρισε από κοντά τη φρίκη του Α παγκοσμίου πολέμου καθώς υπηρέτησε ως νοσοκόμος. Είχε γραφτεί στην ιατρική σχολή του Παρισιού χωρίς ποτέ να την τελειώσει. Το 1917 έγραψε τα πρώτα του ποιήματα και το 1919, μαζί με τον Αντρέ Μπρετόν και τον Φιλίπ Σουπό εξέδωσαν το περιοδικό «Λογοτεχνία». Από το 1922 θα πρωτοστατήσει στη δημιουργία του σουρεαλιστικού κινήματος και θα αναδειχτεί σε κύριο εκφραστή του με έργα όπως η ποιητική συλλογή «Αέναη κίνηση», το μυθιστόρημα «Ο χωρικός του Παρισιού», η συλλογή δοκιμίων «Πραγματεία ύφους» και άλλα. Από τη γέννησή του το σουρεαλιστικό κίνημα απέρριπτε κάθε αστική έκφανση και πολλοί από τους σουρεαλιστές είχαν στο παρελθόν επαφές με τους εξόριστους μπολσεβίκους, το 1927 όλοι οι πρωτοπόροι υπερρεαλιστές (Αραγκόν , Μπρετόν, Ελιάρ, Περέ) προσχώρησαν στο Γαλλικό Κομμουνιστικό Κόμμα. Το 1928 ο Αραγκόν θα γνωρίσει την γυναίκα της ζωής του με την οποία θα ζήσει μέχρι το θάνατος της το 1970. Το 1930 θα ταξιδέψει στην ΕΣΣΔ για να συμμετάσχει, στο 2ο Διεθνές Συνέδριο Επαναστατών Συγγραφέων.. Η επιστροφή του θα είναι καθοριστική και για το σουρεαλιστικό κίνημα, αφού θα σημάνει την πρώτη σοβαρή ιδεολογική αντιπαράθεση στους κόλπους του, η οποία θα οδηγηθεί στη γνωστή ρήξη του Αραγκόν με τους συντρόφους του, το 1932. Την επόμενη χρονιά θα διαγραφεί από το κομμουνιστικό κόμμα όλη η σουρεαλιστική ομάδα που εντάχθηκε το 1927, πλην του Αραγκόν , ο οποίος θα παραμείνει μέλος του Κόμματος μέχρι το τέλος της ζωής του. Το 1942 άρχισε να εκδίδει και το παράνομο περιοδικό «Τα γαλλικά γράμματα» και μέσα στην καρδιά του πολέμου θα γράψει πολλά αντιστασιακά έργα. Στις δεκαετίες του ’50 και ’60 αφιερώθηκε στο μυθιστόρημα, πολλοί θεωρούν ως το κυριότερο μυθιστόρημά του την σειρά με τίτλο "Ο πραγματικός κόσμος", την οποία ολοκλήρωσε το 1951 με το μυθιστόρημα "Οι κομμουνιστές". Συγχρόνως εργαζόταν ως εκδότης σε διάφορα λογοτεχνικά περιοδικά χωρίς να σταματήσει να γράφει ποίηση μέχρι το τέλος της ζωής του. Προτάθηκε 4 φορές για το Νόμπελ λογοτεχνίας χωρίς να το κερδίσει. Πέθανε στις 24 Δεκεμβρίου του 1982.

Λουί Αραγκόν 1897 έως 1982 (85)

Το φως έχει νόημα μόνο σε σχέση με το σκοτάδι, και η αλήθεια προϋποθέτει το σφάλμα. Είναι αυτά τα αναμεμιγμένα αντίθετα που κάνουν τη ζωή πικάντικη, μεθυστική.

ΑΠΟΦΘΕΓΜΑΤΑ

Ανοιχτά χαρτιά

Δεν υπήρξα πάντοτε ο άνθρωπος που είμαι. Ολόκληρη τη ζωή μου μάθαινα για να γίνω ο άνθρωπος που είμαι, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι έχω ξεχάσει τον άνθρωπο που υπήρξα, ή, για να μιλήσω ακριβέστερα, τους ανθρώπους που υπήρξα. Κι αν ανάμεσα στους ανθρώπους εκείνους και σε μένα υπάρχει αντίφαση, αν νομίζω πως αλλάζοντας έχω μάθει, έχω προοδεύσει, όταν γυρίζω και κοιτάζω εκείνους εκεί τους ανθρώπους, δεν ντρέπομαι καθόλου γι' αυτούς, δεν μπορώ να πω εγώ, χωρίς αυτούς.

Ο Λουί Αραγκόν (Louis Aragon, 1897 - 1982) ήταν Γάλλος ποιητής, συγγραφέας, δημοσιογράφος και εκδότης υπερρεαλιστικών περιοδικών, από τους επιφανέστερους διανοούμενους της γενιάς του. Γεννήθηκε στις 3 Οκτωβρίου του 1897 στο Παρίσι, καρπός της επαφής μιας 17χρονης με έναν παντρεμένο 47χρονο. Ανατράφηκε από την μητέρα του και την γιαγιά του για τις οποίες πίστευε -όπως του είχαν πει- πως ήταν η αδερφή του και η μητέρα του αντίστοιχα. Όσον αφορά τον πατέρα, τον είχε γνωρίσει ως νονό του. Του είπαν την αλήθεια στα 18 του, λίγο προτού φύγει για το μέτωπο. Γνώρισε από κοντά τη φρίκη του Α παγκοσμίου πολέμου καθώς υπηρέτησε ως νοσοκόμος. Είχε γραφτεί στην ιατρική σχολή του Παρισιού χωρίς ποτέ να την τελειώσει. Το 1917 έγραψε τα πρώτα του ποιήματα και το 1919, μαζί με τον Αντρέ Μπρετόν και τον Φιλίπ Σουπό εξέδωσαν το περιοδικό «Λογοτεχνία». Από το 1922 θα πρωτοστατήσει στη δημιουργία του σουρεαλιστικού κινήματος και θα αναδειχτεί σε κύριο εκφραστή του με έργα όπως η ποιητική συλλογή «Αέναη κίνηση», το μυθιστόρημα «Ο χωρικός του Παρισιού», η συλλογή δοκιμίων «Πραγματεία ύφους» και άλλα.

Από τη γέννησή του το σουρεαλιστικό κίνημα απέρριπτε κάθε αστική έκφανση και πολλοί από τους σουρεαλιστές είχαν στο παρελθόν επαφές με τους εξόριστους μπολσεβίκους, το 1927 όλοι οι πρωτοπόροι υπερρεαλιστές (Αραγκόν , Μπρετόν, Ελιάρ, Περέ) προσχώρησαν στο Γαλλικό Κομμουνιστικό Κόμμα. Το 1928 ο Αραγκόν θα γνωρίσει την γυναίκα της ζωής του με την οποία θα ζήσει μέχρι το θάνατος της το 1970. Το 1930 θα ταξιδέψει στην ΕΣΣΔ για να συμμετάσχει, στο 2ο Διεθνές Συνέδριο Επαναστατών Συγγραφέων.. Η επιστροφή του θα είναι καθοριστική και για το σουρεαλιστικό κίνημα, αφού θα σημάνει την πρώτη σοβαρή ιδεολογική αντιπαράθεση στους κόλπους του, η οποία θα οδηγηθεί στη γνωστή ρήξη του Αραγκόν με τους συντρόφους του, το 1932. Την επόμενη χρονιά θα διαγραφεί από το κομμουνιστικό κόμμα όλη η σουρεαλιστική ομάδα που εντάχθηκε το 1927, πλην του Αραγκόν , ο οποίος θα παραμείνει μέλος του Κόμματος μέχρι το τέλος της ζωής του. Το 1942 άρχισε να εκδίδει και το παράνομο περιοδικό «Τα γαλλικά γράμματα» και μέσα στην καρδιά του πολέμου θα γράψει πολλά αντιστασιακά έργα. Στις δεκαετίες του ’50 και ’60 αφιερώθηκε στο μυθιστόρημα, πολλοί θεωρούν ως το κυριότερο μυθιστόρημά του την σειρά με τίτλο "Ο πραγματικός κόσμος", την οποία ολοκλήρωσε το 1951 με το μυθιστόρημα "Οι κομμουνιστές". Συγχρόνως εργαζόταν ως εκδότης σε διάφορα λογοτεχνικά περιοδικά χωρίς να σταματήσει να γράφει ποίηση μέχρι το τέλος της ζωής του. Προτάθηκε 4 φορές για το Νόμπελ λογοτεχνίας χωρίς να το κερδίσει. Πέθανε στις 24 Δεκεμβρίου του 1982.