Σάμουελ Τζόνσον

Σάμουελ Τζόνσον ΑΡΧΙΚΗ ΣΕΛΙΔΑ
Σάμουελ Τζόνσον Η ματαιότητα των ανθρώπινων επιθυμιών Επιτρέψτε την παρατήρηση με απεριόριστη θέαση, Ερευνήστε την ανθρωπότητα, από την Κίνα στο Περού. Παρατηρήστε κάθε αγωνιώδη μόχθο, κάθε πρόθυμη διαμάχη, Και παρακολουθήστε τις πολυάσχολες σκηνές της πολύπλοκης ζωής. Μετά πέστε, πώς η ελπίδα και ο φόβος, η επιθυμία και το μίσος, διαδίδονται με παγίδες στον θολωμένο λαβύρινθο της μοίρας, Όπου κυματίζει ο άνθρωπος, προδομένος από την εκπληκτική του υπερηφάνεια Για να περπατήσει τα θλιβερά μονοπάτια χωρίς οδηγό, Καθώς τα απαίσια φαντάσματα στην ομίχλη απατούν, Αποφεύγει τα φαντασμένα δεινά ή κυνηγάει τα αέρινα καλά. Πόσο σπάνια ο λόγος καθοδηγεί την επίμονη επιλογή, Κυβερνά το τολμηρό χέρι ή προτρέπει την παρακλητική φωνή, Πώς βυθίζονται τα έθνη, με τα αγαπημένα σχέδια καταπιεσμένα, Όταν η εκδίκηση ακούει το αίτημα του ανόητου. Η μοίρα φτεροκοπά την κάθε ευχή με το θλιβερό της βέλος, Κάθε δώρο της φύσης και κάθε χάρη της τέχνης, Με μοιραία ζέστη λάμπει το ορμητικό θάρρος, Με τη θανατηφόρα γλυκύτητα ρέει η ευγλωττία Η κατηγόρια σταματά την δυνατή αναπνοή του ομιλητή, Και η ανήσυχη φωτιά κατακρημνίζεται στο θάνατο. Αλλά σπάνια παρατήρησα το γνώστη και το τολμηρό, Να πέφτει στη γενική σφαγή του χρυσού. Το παράσιτο ευρείας σπατάλης! αυτό μαίνεται απεριόριστο, Και πλήθος τα εγκλήματα στα αρχεία της ανθρωπότητας, Για τον χρυσό το σπαθί του τραβάει ο μισθωτός ρουφιάνος Για τον χρυσό, ο μισθωτός δικαστής στρεβλώνει τους νόμους. Ο πλούτος συσσωρεύτηκε στον πλούτο, ούτε η αλήθεια ούτε η ασφάλεια αγοράζουν, Οι κίνδυνοι συγκεντρώνονται όσο οι θησαυροί αυξάνουν. Αφήστε τον ιστορικό να πει πού διατάζουν οι αντίπαλοι βασιλιάδες, Και ο αμφίβολος τίτλος τινάζει την τρελή γη, Όταν τα καταστατικά συλλέγουν τα απορρίμματα του σπαθιού, Πόσο πιο ασφαλής ο υποτελής από τον άρχοντα, Χαμηλά σκαλώνει το πίσω μέρος κάτω από τη μανία της δύναμης Και αφήνει τον πλούσιο προδότη στον πύργο του […] Ο άπορος ταξιδιώτης, γαλήνιος και χαρούμενος, Περπατάει στον άγριο θαμνότοπο και τραγουδάει τον κόπο του μακριά. Σε κυριεύει ο φθόνος; σύντριψε την ανατρεπτική χαρά του, Αυξήστε τα πλούτη του και καταστρέψτε την ειρήνη του, Νέοι φόβοι σε τρομερή περιπέτεια εισβάλλουν, Οι θορυβώδεις συναγερμοί και η πολύχρωμη σκιά, Ούτε το φως ούτε το σκοτάδι φέρνουν ανακούφιση στον πόνο του. Το ένα δείχνει τη λεηλασία το άλλο κρύβει τον κλέφτη. ΛΟΝΔΙΝΟ Με την θλίψη και την αγάπη να επαναστατούν στο στήθος μου Όταν ο τραυματισμένος Θαλής αποχαιρετά την πόλη, Οι πιο ήρεμες ωστόσο σκέψεις επαινούν την επιλογή του, (Επαινώ τον ερημίτη, αλλά λυπάμαι τον φίλο) Αποφασίστηκε τελικά, από την κακία και το Λονδίνο μακριά, Για να αναπνέω σε μακρινά πεδία έναν καθαρότερο αέρα, Και, στερεωμένος στην μοναχική ακτή της Κάμπρια, Δώστε στον Άγιο Ντέιβιντ έναν ακόμη Βρετανό. […] Πολλά θα μπορούσαν να προσθέσω, - αλλά δείτε, είναι το σκάφος υπ’ ατμόν, Η παλίρροια αποσύρεται, καλεί από το έδαφος. Αντίο (Farewel!) - Όταν η νεότητα, η υγεία και η τύχη έχει ξοδευτεί Εσύ ψάχνεις καταφύγιο στην αγριάδα του Κέντ, Κουρασμένος όπως και εγώ από τρέλες και εγκλήματα, Με άγριους αριθμούς δεν πετυχαίνουν οι καιροί Οπότε κι εσύ φίλε, μην την αρνηθείς την βοήθεια, Ακόμη εχθρός της κακίας, εγκατέλειψε την σκιά της Καμβρίας Στης αρετής την αιτία, για μια ακόμη φορά, εξάσκησε την οργή του Εσύ σημείο σάτιρας, αναζωογόνησε την σελίδα σου.

Η ματαιότητα των ανθρώπινων επιθυμιών

Επιτρέψτε την παρατήρηση με απεριόριστη θέαση,
Ερευνήστε την ανθρωπότητα, από την Κίνα στο Περού.
Παρατηρήστε κάθε αγωνιώδη μόχθο, κάθε πρόθυμη διαμάχη,
Και παρακολουθήστε τις πολυάσχολες σκηνές της πολύπλοκης ζωής.

Μετά πέστε, πώς η ελπίδα και ο φόβος, η επιθυμία και το μίσος,
διαδίδονται με παγίδες στον θολωμένο λαβύρινθο της μοίρας,
Όπου κυματίζει ο άνθρωπος, προδομένος από την εκπληκτική του υπερηφάνεια
Για να περπατήσει τα θλιβερά μονοπάτια χωρίς οδηγό,
Καθώς τα απαίσια φαντάσματα στην ομίχλη απατούν,
Αποφεύγει τα φαντασμένα δεινά ή κυνηγάει τα αέρινα καλά.

Πόσο σπάνια ο λόγος καθοδηγεί την επίμονη επιλογή,
Κυβερνά το τολμηρό χέρι ή προτρέπει την παρακλητική φωνή,
Πώς βυθίζονται τα έθνη, με τα αγαπημένα σχέδια καταπιεσμένα,
Όταν η εκδίκηση ακούει το αίτημα του ανόητου.
Η μοίρα φτεροκοπά την κάθε ευχή με το θλιβερό της βέλος,

Κάθε δώρο της φύσης και κάθε χάρη της τέχνης,
Με μοιραία ζέστη λάμπει το ορμητικό θάρρος,
Με τη θανατηφόρα γλυκύτητα ρέει η ευγλωττία
Η κατηγόρια σταματά την δυνατή αναπνοή του ομιλητή,
Και η ανήσυχη φωτιά κατακρημνίζεται στο θάνατο.

Αλλά σπάνια παρατήρησα το γνώστη και το τολμηρό,
Να πέφτει στη γενική σφαγή του χρυσού.
Το παράσιτο ευρείας σπατάλης! αυτό μαίνεται απεριόριστο,
Και πλήθος τα εγκλήματα στα αρχεία της ανθρωπότητας,
Για τον χρυσό το σπαθί του τραβάει ο μισθωτός ρουφιάνος
Για τον χρυσό, ο μισθωτός δικαστής στρεβλώνει τους νόμους.
Ο πλούτος συσσωρεύτηκε στον πλούτο,
ούτε η αλήθεια ούτε η ασφάλεια αγοράζουν,
Οι κίνδυνοι συγκεντρώνονται όσο οι θησαυροί αυξάνουν.

Αφήστε τον ιστορικό να πει πού διατάζουν οι αντίπαλοι βασιλιάδες,
Και ο αμφίβολος τίτλος τινάζει την τρελή γη,
Όταν τα καταστατικά συλλέγουν τα απορρίμματα του σπαθιού,
Πόσο πιο ασφαλής ο υποτελής από τον άρχοντα,
Χαμηλά σκαλώνει το πίσω μέρος κάτω από τη μανία της δύναμης
Και αφήνει τον πλούσιο προδότη στον πύργο του

[…]

Ο άπορος ταξιδιώτης, γαλήνιος και χαρούμενος,
Περπατάει στον άγριο θαμνότοπο και τραγουδάει τον κόπο του μακριά.
Σε κυριεύει ο φθόνος; σύντριψε την ανατρεπτική χαρά του,
Αυξήστε τα πλούτη του και καταστρέψτε την ειρήνη του,
Νέοι φόβοι σε τρομερή περιπέτεια εισβάλλουν,
Οι θορυβώδεις συναγερμοί και η πολύχρωμη σκιά,
Ούτε το φως ούτε το σκοτάδι φέρνουν ανακούφιση στον πόνο του.
Το ένα δείχνει τη λεηλασία το άλλο κρύβει τον κλέφτη.

ΛΟΝΔΙΝΟ

Με την θλίψη και την αγάπη να επαναστατούν στο στήθος μου
Όταν ο τραυματισμένος Θαλής αποχαιρετά την πόλη,
Οι πιο ήρεμες ωστόσο σκέψεις επαινούν την επιλογή του,
(Επαινώ τον ερημίτη, αλλά λυπάμαι τον φίλο)
Αποφασίστηκε τελικά, από την κακία και το Λονδίνο μακριά,
Για να αναπνέω σε μακρινά πεδία έναν καθαρότερο αέρα,
Και, στερεωμένος στην μοναχική ακτή της Κάμπρια,
Δώστε στον Άγιο Ντέιβιντ έναν ακόμη Βρετανό.

[…]

Πολλά θα μπορούσαν να προσθέσω, -
αλλά δείτε, είναι το σκάφος υπ’ ατμόν,
Η παλίρροια αποσύρεται, καλεί από το έδαφος.
Αντίο (Farewel!)
- Όταν η νεότητα, η υγεία και η τύχη έχει ξοδευτεί
Εσύ ψάχνεις καταφύγιο στην αγριάδα του Κέντ,
Κουρασμένος όπως και εγώ από τρέλες και εγκλήματα,
Με άγριους αριθμούς δεν πετυχαίνουν οι καιροί
Οπότε κι εσύ φίλε, μην την αρνηθείς την βοήθεια,
Ακόμη εχθρός της κακίας, εγκατέλειψε την σκιά της Καμβρίας
Στης αρετής την αιτία, για μια ακόμη φορά, εξάσκησε την οργή του
Εσύ σημείο σάτιρας, αναζωογόνησε την σελίδα σου.