Ντόροθυ Πάρκερ ΑΡΧΙΚΗ ΣΕΛΙΔΑ

Ντόροθυ Πάρκερ

“ΕΛΛΕΙΨΕΙ ΚΑΛΥΤΕΡΟΥ”…

Τα ταξίδια, οι μπελάδες,
η μουσική, οι Τέχνες,
ένα φιλί, ένα φόρεμα, ένα στιχάκι…
Ποτέ δεν είπα πως
την καρδιά μου χόρτασαν.
Μα, κάνουν τον καιρό μου να περνά…
***

ΑΝΑΚΕΦΑΛΑΙΩΣΗ.

Τα ξυράφια σε πονάνε,
τα ποτάμια είναι υγρά και σκοτεινά,
τα δηλητήρια αφήνουν λεκέδες
και τα χάπια σε ναρκώνουν.
Τα όπλα είναι παράνομα,
τα σκοινιά ξεχειλώνουν
και το γκάζι βρωμάει.
Τελικά, καλύτερα να ζήσω!

STAR LIGHT STAR BRIGTH.
ΑΣΤΕΡΙ ΦΩΤΕΙΝΟ, ΑΣΤΕΡΙ ΛΑΜΠΕΡΟ.

Αστέρι μου εσύ, κάνε μου τη χάρη.
Τί να διαλέξω άραγε;
Να πάρω άφεση αμαρτιών;
η, μήπως, δετά παπούτσια ένα ζευγάρι;
Διαμαντένιο αρραβώνων δαχτυλίδι να ζητήσω;
λαμπερό, λεπτεπίλεπτο και ολοστρόγγυλο;
Η να παρακαλέσω, για ένα φρεσκοσκαμμένο
ανάχωμα να με καλύψει;
Απαλή μου εσύ αχτίδα, μήπως,
για χρυσό είναι καλύτερα να σε θερμοπαρακαλέσω;
ή με καράβια νʼ αρμενίζω
ή μήπως,
να σε ικετεύσω,
για πάντα να μισώ
δυο χείλη που ψέματα μου λένε;
Κρέμεσαι αστέρι μου ψηλά στον ουρανό ή βρίσκεσαι κοντά μου;
Καίει το φώς σου ή αργοσβήνει;
Μία είναι η ευχή μου!
και να την ξεστομίσω δεν τολμώ.
μήπως και, αληθινή τη χάρη μου την κάνεις.
δικό μου να τον έχω.
(μτφ. Τζούτζη Μαντζουράνη)

A CERTAIN LADY.
ΜΙΑ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΗ ΚΥΡΙΑ


Αχ! πως μπορώ για χάρη σου να γελώ
και το κεφάλι μου με χάρη να γέρνω.
Και τα λόγια σου τα βιαστικά,
με διψασμένα χείλη να τα πίνω.
Για χάρη σου τα χείλη μου άλικα να τα βάφω
και με τʼ ακροδάχτυλα, τα φρύδια σου
να ισιώνω,
την ώρα που εσύ, για τις αγάπες σου
μου λες.
Αχ! Μπορώ, να γελάω και να σε θαυμάζω
με μάτια εκστατικά.
Και σύ, γελάς μαζί μου.
Ποτέ να δεις δεν θα μπορέσεις, τους χίλιους
μικρούς θανάτους που η καρδιά μου πεθαίνει.
Και σύ, πιστεύεις,
(πόσο καλά τον ρόλο μου τον ξέρω),
πως σαν το πρωινό, είμαι χαρούμενη
και ανάλαφρη σαν χιόνι.
Ποτέ τα τόσα της καρδιάς μου ζόρια
Δεν θα μάθεις!
Αχ! πως μπορώ,
σαν συναντιόμαστε να σε ακούω και να γελώ,
και σύ,
για καινούργιες περιπέτειες να μου λες, και ιστορίες για χαριτωμένες
και αδιάκριτες κυρίες…
για σιγοψιθυρίσματα και χέρια που αγγίζονται κρυφά.
και χαίρεσαι μαζί μου, και πάλι απʼ την αρχή αρχίζεις,
τις τελευταίες περιπέτειές σου να μου τραγουδάς.
Έτσι με θες!
Εκστασιασμένη, χαρούμενη κιʼ αληθινή.
Ποτέ τα ορθάνοιχτα τη νύχτα μάτια μου
δεν βλέπεις.
Και όταν ξανά, για νέες περιπέτειες φεύγεις,
αχ! πόσο χαρούμενα σαν φεύγεις σε φιλώ…
Και ο,τι όταν λείπεις,
αγάπη μου συμβαίνει,
Ποτέ δεν θα το μάθεις…