| Σαίξπηρ ΑΡΧΙΚΗ ΣΕΛΙΔΑ ΥΠΟΘΕΣΗ ΤΗΣ ΤΡΑΓΩΔΙΑΣ Ο στρατηγός Μάκβεθ, όταν επέστρεψε νικητής από κάποιο πόλεμο, συμβουλεύεται τρεις μάγισσες που του προλέγουν ότι θα γίνει Βασιλιάς. Παρακινούμενος τότε από την αχαλίνωτη φιλοδοξία του αλλά και από εκείνη της συζύγου του δολοφονεί τον φιλοξενούμενό του Βασιλιά Ντάνκαν και καταλαμβάνει το θρόνο της Σκωτίας. Θα συνεχίσει τους φόνους για να παραμείνει στην εξουσία ώσπου θα έχει -όπως και η σύζυγος του-άσχημο τέλος. Ο Σαίξπηρ εμπνεύστηκε το έργο από μία πραγματική ιστορία που διαδίδονταν προφορικά μέχρι την εποχή του. Η πραγματική λαίδη Μακμπέθ ονομαζόταν Γκρούοχ και είχε ζήσει από το 1007 μέχρι το 1060. Εθεωρείτο βέβαιο ότι η Γκρούοχ θα κληρονομούσε τις εκτάσεις του πατέρα της ως πρωτότοκη, αλλά η μητριά της πήρε την περιουσια και η Γκρούοχ παντρεύτηκε τον Μακμπέθ με τον οποίο θέλησε να επανακτήσει ότι της είχαν στερήσει. |
|---|
Ουίλλιαμ ΣαίξπηρΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΣΚΗΝΗ Ε’ΛΑΙΔΗ ΜΑΚΒΕΘ Πνεύματα που υπηρετείτε τις φονικές σκέψεις, ελάτε, ευνουχίστε με εδώ, (Πιάνει την κοιλιά της) γεμίστε με από την κορφή ως τα νύχια με την απόλυτη σκληρότητα, ώσπου να ξεχειλίσω. Πήξτε το αίμα μου, να φράξει τα περάσματα στις τύψεις. Κανένας ενδοιασμός να μην μπλεχτεί στους άγριους σκοπούς μου, ούτε να μπει εμπόδιο στην εκτέλεσή τους. Ελάτε, μετατρέψτε το γάλα σε χολή στα γυναικεία μου στήθη. Ελάτε ιερείς του φόνου αόρατοι, που υπηρετείτε την παραβίαση της φύσης. ..... ΜΑΚΒΕΘ: Έχω ξεχάσειολότελα την αίσθηση του φόβου,Επέρασε ο καιρός που όταν γροικούσασκουσμό τη νύχτα μ΄έπιανε το ρίγος,και παραμύθι αν άκουα θλιβερόεσηκώνονταν του κορμιού μου οι τρίχεςορθές, σα ναχαν μέσα τους ζωή.Μ’ έχει χορτάσει η φρίκη! Ο στοχασμός μουο φονικός συνειθισμένος είναιστο φοβερό, και πια δεν μπορείνα μ’ αλάλιαζε. (Ξανάρχεται ο Σεύτον) Τι ήταν οι φωνές; ΣΕΥΤΟΝ Απέθανε η βασίλισσα, κύριέ μου! ΜΑΚΒΕΘ Έπρεπε να πεθάνει πιο στερνά!Θαχα καιρό ν’ ακούσω λόγια τέτοια!Το αύριο, και το αύριο και το αυριομε το μικρό το βήμα τους μας σέρνουναπό μέρα σε μέρα, ως στη στερνήτη συλλαβή των χρόνων το βιβλίο,κι όλα τα εχτές μας φώτισαν τρελλούςστο δρόμο προς τη σκόνη του θανάτου-Σβήσου, μικρό κερί! Η ζωή δεν είναιπαρά ήσκιος διαβατάρικος, φτωχόςθεατρίνος, που κορδώνεται κι αφρίζειστη σκηνή για τη λίγη του την ώρα,κ’ έπειτα κανείς δεν τον ακούει,είναι το παραμύθι που ένας βλάκαςτο λέει, γεμάτο λύσσα και φωνές,δίχως κανένα νόημα. Ουίλιαμ Σαίξπηρ, “Μάκβεθ”, (απόσπασμα) μετφρ. K. Θεοτόκη, Ελευθερουδάκης 1923 ..... ΜΑΚΒΕΘ Το αύριο και αύριο και αύριο, έρπει μ’ αυτά τα μηδαμινά του βηματάκια από μέρα σε μέρα, ως τη τελευταία συλλαβή που έχει καταγράψει ο χρόνος. Και όλα μας τα ηλίθια χθες, απλώς φώτιζαν τον σκονισμένο δρόμο του θανάτου। Σβήσε, σβήσε μικρό κερί. Η ζωή δεν είναι παρά μια περιπλανόμενη σκιά, ένας φτωχός θεατρίνος, που αγέρωχα περπατά και τρώει τον χρόνο του στην σκηνή. Και μετά, σιωπή. Είναι μόνο μια ιστορία που διηγήθηκε ένας ηλίθιος, όλο κραυγές και παράφορα, χωρίς κανένα νόημα. |