|
Πέρσυ Σέλλεϋ
ΑΡΧΙΚΗ ΣΕΛΙΔΑ Στον πρόλογο του λυρικού ποιήματος του με τον τίτλο «ΕΛΛΑΣ», ο Σέλλευ έγραψε: «Όλοι είμαστε Έλληνες. Οι νόμοι μας, η φιλολογία μας, η θρησκεία μας, οι τέχνες μας, έχουν τις ρίζες τους στην Ελλάδα. Γιατί, χωρίς την Ελλάδα η Ρώμη, η οδηγήτρα, η καταχτήτρα, δεν θα μπορούσε να σκορπίσει κανένα φως κι εμείς θα είμαστε ειδωλολάτρες και άγριοι. Η μορφή και το πνεύμα του ανθρώπου έφτασαν την τελειότητά τους στην Ελλάδα…». |
|---|
Πέρσυ ΣέλλεϋHELLASαποσπάσματαΗΜΙΧΟΡΟΣ Ι Στης ελπίδας το μούχρωμα, Όπως οι ήσκιοι του ονείρου, Δοξασμένοι παράδεισοι του υγρού λάμπουν απείρου: Τι νησιά καθαρόσχημα Κάτου απ’ τον βραδυνόν ουρανόν ξεχωρίζουν, Κ’ ευωδιές και φλοισβήματα των γιαλών τους χαρίζουν! Σαν αυγή μέσα στ’ όνειρο, Μες στο θάνατο ελπίδα, Μέσα στης φυλακής μας τους τοίχους αχτίδα: Η Ελλάδα, που κάποτες ήταν σαν πεθαμένη, Να την πάλι σηκώνεται, να την πάλι προβαίνει! [...] Ο μέγας αιώνας του κόσμου αναγεννιέται. Τα χρυσά έτη επανέρχονται. Η γη όπως ο όφις ανανεώνει το ένδυμα που έφθειρε o χειμώνας. Ο ουρανός χαμογελά. Θρησκείες και αυτοκρατορίες δεν ρίχνουν πια παρά μια ασθενική λάμψη, όμοια με τα λείψανα σβησμένου ονείρου. Μια λαμπρότερη Ελλάδα, υψώνει μακριά τα όρη της πάνω από γαλήνια κύματα. Ένας νέος Πηνειός κυλάει τα νερά του προς συνάντηση του άστρου της αυγής. Εκεί που ανθούν Τέμπη περισσότερο ωραία, υπνωτίζονται οι νεαρές Κυκλάδες επάνω σε άβυσσο ηλιόλαμπρη. Μια πλέον υπερήφανη Αργώ διασχίζει την θάλασσα φορτωμένη έναν πρόσφατο θησαυρό. Ένας νέος Ορφέας ψέλνει και αγαπά και κλαίει και πεθαίνει. Μια ακόμη φορά έναν νέος Οδυσσέας εγκαταλείπει την Καλυψώ στο νησί της. Ω! μην γράφεται πια την ιστορία της Τροίας! Αν η γη πρόκειται να καταστεί το βιβλίο του θανάτου. Μην αναμιγνύεται την μανία του Λάιου με την χαρά που ανατέλλει πάνω σε ελεύθερους ανθρώπους, αν και μία λιγότερο άγρια Σφίγγα θα ανανέωνε αινίγματα θανάτου που ποτέ δεν γνώριζαν στις Θήβες. Νέες Αθήνες θα ανατείλουν και στο μακρινό μέλλον θα κληροδοτήσουν, όπως η δύση του ήλιου στους ουρανούς, την λάμψη της αυγής τους. Και θα αφήσουν, αν τίποτε τόσο ωραίο δεν μπορεί να ζήσει, οτιδήποτε η γη μπορεί να πάρει ή ο ουρανός να δώσει. |