|
Μπαλτάσαρ Γκρασιάν ΑΡΧΙΚΗ ΣΕΛΙΔΑ Η Τέχνη της Παγκόσμιας Σοφίας βλέπει τη ζωή ως μία διαμάχη που αφορά το είναι και το φαίνεσθαι, την πραγματικότητα και τις επιφάσεις.. |
|---|
Μπαλτάσαρ Γκρασιάν
Επιλεγμένα αποσπάσματα [….] Ότι χωράει πολύ πράγμα δύσκολα γεμίζει. Το γούστο καλλιεργείται, όπως ακριβώς και η ευφυΐα. Εξέχοντα αμφότερα, είναι αδέλφια ομομήτρια, παιδιά της ικανότητας και εξίσου κληρονόμοι της αριστείας. Πολλοί συγχέουν την ευτυχία [και δεν τους ανήκει] με την απόλαυση των ορέξεων τους και καταδικάζουν τους υπόλοιπους ως δυστυχείς. Κάθε επιδοκιμασία που εκφράζεται με φειδώ είναι δείγμα ανωτερότητας, ενώ αντιθέτως η κατασπατάληση της εκτίμησης αξίζει την ποινή του εξευτελισμού. Ο θαυμασμός υπαγορεύεται ως επί το πλείστον από την άγνοια, δεν εξαρτάται τόσο από την τελειότητα των πραγμάτων, όσο από την ατέλεια των ορισμών… [...]Ένας μόνος άνθρωπος δεν αξίζει όσο πολλοί άνθρωποι μαζί. Αν όμως είναι δείγμα μιας μοναδικής αριστείας, αυτός καθίσταται η σύνοψη ολόκληρης της κατηγορίας του με την οποία εξισώνεται. Κάθε τέχνη δεν αξίζει έπαινο ούτε κάθε δουλειά κομίζει κύρος. Η παντογνωσία δεν φέρει ψόγο, η συνεχής όμως επίδειξή της θα αποτελούσε ατόπημα σε βάρος της φήμης... να πετύχεις υπεροχή σε όλα παραμένει τουλάχιστον αδύνατο, όχι εξαιτίας της ατονίας της φιλοδοξίας, αλλά κυρίως λόγω της πορείας της ζωής. Η άσκηση είναι το μέσο για την αφομοίωση όσων μαθαίνουμε, παρ’ όλο που λείπει ο χρόνος – και πολύ βεβαιότερα το γούστο – για τέτοια διεξοδική πρακτική. [...] το δύσκολο και το ευαίσθητο ενός ανώτερου εγχειρήματος λίγοι το αντιλαμβάνονται, οι οποίοι όμως είναι εξέχοντες. Κι έτσι σπάνια του προσδίδουν κύρος. [...]Δικαιολογείται να μην είσαι εξέχων στη μετριότητα για να είσαι μέτριος σε ό,τι έξοχο. Δεν δικαιολογείται όμως να είσαι μέτριος στο ελάχιστο, ενώ μπορείς να είσαι πρώτος στο υπέρτατο. |