|
Ρόμπερτ Φροστ ΑΡΧΙΚΗ ΣΕΛΙΔΑ |
|---|
Ρόμπερτ ΦροστΕπιλεγμένα ποιήματα Ο δρόμος που δεν πήρα Δυο δρόμοι χωρίζονταν σ’ ένα κιτρινισμένο δάσος Λυπόμουν που και τους δύο δε γινόταν να διαβώ Γιατί ένας ταξιδιώτης ήμουν, στάθηκα για ώρα Να κοιτάζω τον ένα ως πέρα μακριά Στο σημείο που στα χαμόκλαδα χανόταν. Ύστερα, δίκαια κι ωραία, τον άλλο πήρα, Ίσως επειδή ταίριαζε καλύτερα Μια κι ήτανε χορταριασμένος και απάτητος Αν και εκεί μπροστά στην αρχή τους ήταν όμοια και οι δύο πατημένοι. Όμοιοι απλώνονταν μπροστά μου εκείνο το πρωί Τα φύλλα κανένα βήμα δεν είχε μαυρίσει. Ώ ! άφησα τον πρώτο για μια άλλη μέρα! Ξέροντας ωστόσο πως η μια διαδρομή σε άλλη οδηγεί Αμφέβαλλα αν ποτέ μου θα κατάφερνα να γυρίσω πίσω. θα το λέω αυτό με έναν αναστεναγμό Σε κάποιο τόπο ύστερα από χρόνια και χρόνια : Πως σ' ένα δάσος ήταν ένα σταυροδρόμι, κι εγώ – Πήρα τον δρόμο τον λιγότερο ταξιδεμένο, Και τούτο έκανε όλη τη διαφορά. The Road Not Taken Two roads diverged in a yellow wood, And sorry I could not travel both And be one traveler, long I stood And looked down one as far as I could To where it bent in the undergrowth; Then took the other, as just as fair, And having perhaps the better claim, Because it was grassy and wanted wear; Though as for that the passing there Had worn them really about the same, And both that morning equally lay In leaves no step had trodden black. Oh, I kept the first for another day! Yet knowing how way leads on to way, I doubted if I should ever come back. I shall be telling this with a sigh Somewhere ages and ages hence: Two roads diverged in a wood, and I— I took the one less traveled by, And that has made all the difference. Τίποτα χρυσό δεν παραμένει Το πρώτο πράσινο της φύσης είναι χρυσό Η πιο δύσκολη απόχρωση της Το πρώιμο φύλλο της λουλούδι Είναι αλλά μόνο για μια ώρα Μετά το φύλλο πέφτει δίπλα σε φύλλο Έτσι ο παράδεισος βυθίζεται στην θλίψη έτσι η αυγή πνίγεται στην μέρα Τίποτα χρυσό δεν παραμένει. Nothing gold can stay. Nature’s first green is gold, Her hardest hue to hold. Her early leaf’s a flower; But only so an hour. Then leaf subsides to leaf. So Eden sank to grief, So dawn goes down to day. Nothing gold can stay. ΤΩΡΑ ΚΛΕΙΣΤΕ ΤΑ ΠΑΡΑΘΥΡΑ (NOW CLOSE THE WINDOWS) Τώρα κλείστε τα παράθυρα και ησυχάστε όλους τους αγρούς: Αν πρέπει τα δέντρα, άστε τα να θροΐζουν σιωπηλά· Κανένα πουλί δεν κελαηδάει τώρα, κι αν υπάρχει, Ας είναι η απώλειά μου. Θα περάσει καιρός προτού οι βάλτοι ξανασχηματιστούν, Θα μου πάρει καιρό προτού ξεμυτίσει το πρώτο πουλί: Κλείστε λοιπόν τα παράθυρα και μην ακούτε τον άνεμο, Αλλά κοιτάξτε τα όλα να σαλεύουν απ’ τον αέρα. ΦΩΤΙΑ ΚΑΙ ΠΑΓΟΣ Κάποιοι λένε πως με φωτιά θα τελειώσει ο κόσμος Άλλοι πάλι λένε πως με τον πάγο το τέλος θα έρθει Έχω δοκιμάσει από επιθυμία και τα δύο και έτσι υποστηρίζω εκείνους που την φωτιά ευνοούν Αλλά αν ήταν ο κόσμος δυο φορές να τελειώσει Νομίζω πως έχω αρκετά το μίσος γνωρίσει για να ξέρω ότι η καταστροφή από πάγο είναι επίσης σπουδαία και θ’ αρκούσε. Σταματώντας στο δάσος ένα χιονισμένο βράδυ Ποιανού είναι αυτό το δάσος νομίζω πως ξέρω Στο χωριό είναι το σπίτι του Δεν θα με δει να σταματώ εδώ πέρα το δάσος του να δω γεμάτο από χιόνι. Το μικρό μου άλογο πρέπει να το θεωρεί παράλογο Να σταματάμε χωρίς καμιά αγροικία τριγύρω ανάμεσα στα δέντρα και στην παγωμένη λίμνη Το πιο σκοτεινό απόγευμα του χρόνου Της σέλας τα κουδούνια χτυπά σαν να ρωτά αν κάτι είναι λάθος Ο μόνος άλλος ήχος είναι το πέρασμα Του αγέρα με τις νιφάδες του χιονιά. Το δάσος είναι ωραίο βαθύ και σκοτεινό Αλλά εγώ έχω υποσχέσεις να κρατήσω Και χιλιόμετρα να κάνω προτού αποκοιμηθώ. Και χιλιόμετρα να κάνω προτού αποκοιμηθώ |