| Οδυσσέας Ελύτης ΑΡΧΙΚΗ ΣΕΛΙΔΑ |
|---|
Οδυσσέας ΕλύτηςΣῶμα τοῦ καλοκαιριοῦ(Δημοσίευτηκε στο περιοδικό «Νέα Γράμματα» το 1936)Απόσπασμα Ὢ σῶμα τοῦ καλοκαιριοῦ γυμνὸ καμένο Φαγωμένο ἀπὸ τὸ λάδι κι ἀπὸ τὸ ἀλάτι Σῶμα τοῦ βράχου καὶ ῥῖγος τῆς καρδιᾶς Μεγάλο ἀνέμισμα τῆς κόμης λυγαριᾶς Ἄχνα βασιλικοῦ πάνω ἀπὸ τὸ σγουρὸ ἐφηβαῖο Γεμᾶτο ἀστράκια καὶ πευκοβελόνες Σῶμα βαθὺ πλεούμενο τῆς μέρας! Το Άξιον Εστί - Δοξαστικόν(Ικαρος Αθήνα 1959)απόσπασμα - αναδημοσίευση από stixoi.info ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ το φως και η πρώτη χαραγμένη στην πέτρα ευχή του ανθρώπου η αλκή μες στο ζώο που οδηγεί τον ήλιο το φυτό που κελάηδησε και βγήκε η μέρα Η στεριά που βουτά και υψώνει αυχένα ένα λίθινο άλογο που ιππεύει ο πόντος οι μικρές κυανές φωνές μυριάδες η μεγάλη λευκή κεφαλή Ποσειδώνος ΟΙ ΣΗΜΑΝΤΟΡΕΣ ΑΝΕΜΟΙ που ιερουργούνε που σηκώνουν το πέλαγος σαν Θεοτόκο που φυσούν και ανάβουνε τα πορτοκάλια που σφυρίζουν στα όρη κι έρχονται Οι αγένειοι δόκιμοι της τρικυμίας οι δρομείς που διάνυσαν τα ουράνια μίλια οι Ερμήδες με το μυτερό σκιάδι και του μαύρου καπνού το κηρύκειο Ο Μαϊστρος, ο Λεβάντες, ο Γαρμπής ο Πουνέντες, ο Γραίγος, ο Σιρόκος η Τραμουντάνα, η Όστρια ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ το ξύλινο τραπέζι το κρασί το ξανθό με την κηλίδα του ήλιου του νερού τα παιχνίδια στο ταβάνι στη γωνιά το φυλλόδεντρο που εφημερεύει Οι λιθιές και τα κύματα χέρι με χέρι μια πατούσα που σύναξε σοφία στην άμμο ένας τζίτζικας που έπεισε χιλιάδες άλλους η συνείδηση πάμφωτη σαν καλοκαίρι. ΤΑ ΝΗΣΙΑ με το μίνιο και με το φούμο τα νησιά με το σπόνδυλο καποιανού Δία τα νησιά με τους έρημους ταρσανάδες τα νησιά με τα πόσιμα γαλάζια ηφαίστεια Στο μελτέμι τα ορτσάροντας με κόντρα φλόκο Στο γαρμπή τ’ αρμενίζοντας πόντζα λαμπάντα έως όλο το μάκρος τους τ’ αφρισμένα με λιτρίδια μαβιά και με ηλιοτρόπια Η Σίφνος, η Αμοργός, η Αλόννησος η Θάσος, η Ιθάκη, η Σαντορίνη η Κως, η Ίος, η Σίκινος ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ στο πέτρινο πεζούλι αντίκρυ του πελάγους η Μυρτώ να στέκει σαν ωραίο οκτώ ή σαν κανάτι με την ψάθα του ήλιου στο ένα χέρι Το πορώδες και άσπρο μεσημέρι ένα πούπουλο ύπνου που ανεβαίνει το σβησμένο χρυσάφι μες στους πυλώνες και το κόκκινο άλογο που δραπετεύει [...] ΙΔΟΥ ἐγὼ λοιπόν,ὁ πλασμένος τις μικρές Κόρες και τα νησιά του Αιγαίου•ὁ ἐραστής τοῦ σκιρτήματος τῶν ζαρκαδιῶν καὶ μύστης τῶν φύλλων τῆς ἐλιᾶς • ὁ ἡλιοπότης καὶ ἀκριδοκτόνος. Ἰδοὺ ἐγὼ καταντικρύ τοῦ μελανοῦ φορέματος τῶν ἀποφασισμένων καὶ τῆς ἄδειας τῶν ἐτῶν, ποὺ τὰ τέκνα τῆς ἄμβλωσε, γαστέρας, τὸ ἄγκρισμα ! Λύνει ἀέρας τὰ στοιχεία καὶ βροντὴ προσβάλλει τὰ βουνὰ. Μοίρα τῶν ἀθώων, πάλι μόνη, νά σε, στὰ Στενά ! Στὰ Στενὰ τὰ χέρια μου ἄνοιξα Στὰ Στενὰ τὰ χέρια μου ἂδειασα κι ἂλλα πλούτη δὲν εἶδα, κι ἂλλα πλούτη δὲν ἄκουσα παρὰ βρύσες κρύες νὰ τρέχουν Ρόδια ἢ Ζέφυρο ἢ Φιλιά. Ὁ καθεὶς καὶ τὰ ὅπλα του, εἶπα• Στὰ Στενὰ τὰ ρόδια μου θ'ἀνοίξω Στὰ Στενὰ φρουροὺς τοὺς ζέφυρους θὰ στήσω τὰ φιλιὰ τὰ παλιὰ θ'ἀπολύσω ποὺ ἡ λαχτὰρα μου ἅγιασε ! Λύνει ἀέρας τὰ στοιχεία καὶ βροντὴ προσβάλλει τὰ βουνὰ. Μοίρα τῶν ἀθώων, πάλι μόνη, νά σε, στὰ Στενά ! |