|
Εμίλ Σιοράν ΑΡΧΙΚΗ ΣΕΛΙΔΑ |
|---|
Εμίλ Σιοράν
αποσπάσματα απο Με τη βοήθεια της έκστασης – αντικείμενο της οποίας είναι ένας θεός χωρίς ιδιότητες , μια ουσία θεού – υψωνόμαστε προς μια μορφή απάθειας καθαρότερη κι από εκείνη του υπέρτατου θεού. Όταν βυθιζόμαστε στο θείο , βρισκόμαστε εξίσου πέρα από κάθε μορφή θεότητας .Αυτό είναι το τελευταίο στάδιο , το σημείο όπου καταλήγει ο μυστικός , αφού σημείο εκκίνησης είναι η ρήξη με το Δημιουργό, η άρνηση να συγχρωτισθεί μαζί του και να επιδοκιμάσει το έργο του. Πρέπει να σκεφτόμαστε τον Θεό και όχι τη θρησκεία , την έκσταση και όχι το μυστικισμό. Δεν μπορούμε να δεχτούμε ότι ένας θεός , ούτε καν ένας άνθρωπος , προέρχεται από μια γυμναστική που έχει ως αποκορύφωμα ένα μούγκρισμα. Τι παράξενο που η «εξέλιξη» , ύστερα από τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα , δεν κατάφερε να εφαρμόσει κάποιον άλλο μηχανισμό…. Όταν ξέρουμε τι μοιράζει στον καθένα το πεπρωμένο , μένουμε κατάπληκτοι μπροστά στη δυσαναλογία ανάμεσα σε μια στιγμή αφηρημάδας και στο θαυμαστό πλήθος των συμφορών που πηγάζουν απ’ αυτή. Όσο περισσότερο εξετάζουμε αυτό το ζήτημα , τόσο περισσότερο ανακαλύπτουμε ότι οι μόνοι που έχουν κάτι καταλάβει είναι όσοι επέλεξαν την κραιπάλη ή τον ασκητισμό , οι διεφθαρμένοι ή οι ευνουχισμένοι . Τα βιβλία που διαβάζω με μεγαλύτερο ενδιαφέρον τείνουν προς το μυστικισμό και τη διαιτητική. Μήπως υπάρχει κάποια σχέση ανάμεσα σ’ αυτά τα δύο; Οπωσδήποτε ναι , στο μέτρο που ο μυστικισμός προϋποθέτει άσκηση, δηλαδή σύστημα ζωής , για την ακρίβεια ,δίαιτα. Το ξέρουμε ότι δεν υπάρχει εγώ , αλλά αυτή τη γνώση τη βαραίνει η υστεροβουλία. Το κενό βρίσκεται ευτυχώς εκεί και , όταν το εγώ υποχωρεί, το αντικαθιστά, αντικαθιστά τα πάντα , πληροί τις προσδοκίες μας , μας δίνει τη βεβαιότητα της μη πραγματικότητάς μας. Το κενό είναι η άβυσσος χωρίς ίλιγγο. Το κενό είναι το μηδέν, στερημένο από τα αρνητικά χαρακτηριστικά του, το μηδέν μετουσιωμένο. Αν συμβεί να το νιώσουμε , οι σχέσεις μας με τον κόσμο μεταμορφώνονται , κάτι μέσα μας αλλάζει, παρ’ όλο που κρατάμε τα παλιά μας ελαττώματα. Ακόμη και αν η εμπειρία του κενού δεν είναι παρά μια απάτη , ακόμη και τότε θα άξιζε να τη δοκιμάσει κανείς .Αυτό που στοχεύει, αυτό που επιχειρεί είναι να εκμηδενίσει και τη ζωή και το θάνατο, με μοναδικό σκοπό να τα κάνει ανεκτά .Αν το πετυχαίνει μερικές φορές , τι άλλο να ευχηθούμε; Χωρίς αυτή δεν υπάρχει κανένα φάρμακο για την αναπηρία της ύπαρξης ούτε και ελπίδα να ξαναγυρίσουμε, έστω και για σύντομες στιγμές , στην πριν από τη γέννηση γλυκύτητα , στο φως του καθαρού προγενέστερου. Μόλις πάψουμε να έχουμε επιθυμίες , γινόμαστε πολίτες όλων των κόσμων και κανενός. Βρισκόμαστε εδώ μέσω της επιθυμίας , μόλις την ξεπεράσουμε, δεν είμαστε από πουθενά και δεν έχουμε πια τίποτε να ζηλέψουμε από ένα άγιο ή από ένα φάντασμα. Είναι πιθανόν να υπάρχει ευτυχία στην επιθυμία , αλλά η ευδαιμονία εμφανίζεται μόνο εκεί όπου έχει σπάσει κάθε δεσμός. Η ευδαιμονία δεν είναι συμβατή μ’ αυτό τον κόσμο. Για χάρη της κόβει ο ερημίτης όλους τους δεσμούς του , για χάρη της αυτοκαταστρέφεται. |