ΜΑΝΟΛΗΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΑΚΗΣ ποιήματα

ΜΑΝΟΛΗΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΑΚΗΣ< ΑΡΧΙΚΗ ΣΕΛΙΔΑ
ΜΑΝΟΛΗΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΑΚΗΣ αποσπάσματα ποιημάτων Επιτάφιον Εδώ αναπαύεται Η μόνη ανάπαυση της ζωής του Η μόνη του στερνή ικανοποίηση Να κείτεται μαζί με τους αφέντες του Στην ίδια κρύα γη, στον ίδιο τόπο. (Εποχές 1945) Από τη συλλογή Η συνέχεια (1954) Στ' αστεία παίζαμε! Δε χάσαμε μόνο τον τιποτένιο μισθό μας Μέσα στη μέθη του παιχνιδιού σάς δώσαμε και τις γυναίκες μας Τα πιο ακριβά ενθύμια που μέσα στην κάσα κρύβαμε Στο τέλος το ίδιο το σπίτι μας με όλα τα υπάρχοντα. Νύχτες ατέλειωτες παίζαμε, μακριά απ' το φως της ημέρας Μήπως πέρασαν χρόνια; σαπίσαν τα φύλλα του ημεροδείχτη Δεν βγάλαμε ποτέ καλό χαρτί, χάναμε χάναμε ολοένα Πώς θα φύγουμε τώρα; πού θα πάμε; ποιος θα μας δεχτεί; Δώστε μας πίσω τα χρόνια μας δώστε μας πίσω τα χαρτιά μας Κλέφτες! Στα ψέματα παίζαμε! Από τη συλλογή “Η συνέχεια 3” (1962) Θεσσαλονίκη, Μέρες του 1969 μ.Χ. Στὴν ὁδὸ Αἰγύπτου -πρώτη πάροδος δεξιά! Τώρα ὑψώνεται τὸ μέγαρο τῆς Τράπεζας Συναλλαγῶν Τουριστικὰ γραφεῖα καὶ πρακτορεῖα μεταναστεύσεως. Καὶ τὰ παιδάκια δὲν μποροῦνε πιὰ νὰ παίξουνε ἀπὸ τὰ τόσα τροχοφόρα ποὺ περνοῦνε. Ἄλλωστε τὰ παιδιὰ μεγάλωσαν, ὁ καιρὸς ἐκεῖνος πέρασε ποὺ ξέρατε Τώρα πιὰ δὲ γελοῦν, δὲν ψιθυρίζουν μυστικά, δὲν ἐμπιστεύονται, Ὅσα ἐπιζήσαν, ἐννοεῖται, γιατὶ ᾔρθανε βαριὲς ἀρρώστιες ἀπὸ τότε Πλημμύρες, καταποντισμοί, σεισμοί, θωρακισμένοι στρατιῶτες, Θυμοῦνται τὰ λόγια τοῦ πατέρα: ἐσὺ θὰ γνωρίσεις καλύτερες μέρες Δὲν ἔχει σημασία τελικὰ ἂν δὲν τὶς γνώρισαν, λένε τὸ μάθημα, οἱ ἴδιοι στὰ παιδιά τους Ἐλπίζοντας πάντοτε πὼς κάποτε θὰ σταματήσει ἡ ἁλυσίδα Ἴσως στὰ παιδιὰ τῶν παιδιῶν τους ἣ στὰ παιδιὰ τῶν παιδιῶν τῶν παιδιῶν τους. Πρὸς τὸ παρόν, στὸν παλιὸ δρόμο ποὺ λέγαμε, ὑψώνεται ἡ Τράπεζα Συναλλαγῶν - ἐγὼ συναλλάσσομαι, ἐσὺ συναλλάσσεσαι, αὐτὸς συναλλάσσεται Τουριστικὰ γραφεῖα καὶ πρακτορεῖα μεταναστεύσεως -ἐμεῖς μεταναστεύουμε, ἐσεῖς μεταναστεύετε, αὐτοὶ μεταναστεύουν- Ὅπου καὶ νὰ ταξιδέψω ἡ Ἑλλάδα μὲ πληγώνει, ἔλεγε κι ὁ Ποιητὴς Ἡ Ἑλλάδα μὲ τὰ ὡραῖα νησιά, τὰ ὡραῖα γραφεῖα, τὶς ὡραῖες ἐκκλησιὲς Ἡ Ἑλλὰς τῶν Ἑλλήνων. Από τη συλλογή «Ο Στόχος», (1970) Ο ΣΤΟΧΟΣ Το θέμα είναι τώρα τι λες Καλά φάγαμε καλά ήπιαμε Καλά τη φέραμε τη ζωή μας ως εδώ Μικροζημιές και μικροκέρδη συμψηφίζοντας Το θέμα είναι τώρα τι λες. Επιτύμβιον Πέθανες, κι έγινες και συ: ο καλός, O λαμπρός άνθρωπος, ο οικογενειάρχης, ο πατριώτης. Tριάντα έξη στέφανα σε συνοδέψανε, τρεις λόγοι Αντιπροέδρων, Eφτά ψηφίσματα για τις υπέροχες υπηρεσίες που Προσέφερες. A, ρε Λαυρέντη, εγώ που μόνο τό ξερα τί κάθαρμα ήσουν, Tί κάλπικος παράς, μια ολόκληρη ζωή μέσα στο ψέμα Kοιμού εν ειρήνη, δεν θα 'ρθώ την ησυχία σου να ταράξω. (Eγώ, μια ολόκληρη ζωή μες στη σιωπή θα την εξαγοράσω Πολύ ακριβά κι όχι με τίμημα το θλιβερό σου το σαρκίο.) Kοιμού εν ειρήνη. Ως ήσουν πάντα στη ζωή: ο καλός, O λαμπρός άνθρωπος, ο οικογενειάρχης, ο πατριώτης. Δε θά 'σαι ο πρώτος ούτε δα κι ο τελευταίος. Από την συλλογή Υ.Γ (1983) Δε θέλω να γνωρίζω πάρα πολύ τους ανθρώπους. Τα φτωχόπαιδα έγιναν αφεντικά. Έρωτας : όσο υπάρχουν το άγνωστο και οι αυταπάτες. Την αγάπησε γιατί έπρεπε κάποτε ν' αγαπήσει. Όλοι κάποτε νέοι. Παλιούς σου φίλους που τους βλέπεις με συγκίνηση -παλιούς σου έρωτες με αποστροφή. Ερημιά γύρω σου σιγά-σιγά. Δε φοβόταν το θάνατο-τουλάχιστον το θάνατο των άλλων. Ύστερα από οχτώ χρόνια έμαθε πως το τηλέφωνό της εκείνο το βράδυ ήταν χαλασμένο. Σ’ όλα τα παλιά περιοδικά όλοι πια πεθαμένοι. Αγαπούσε ακόμη και τον αριθμό του τηλεφώνου της. Κυνηγούσε με μανία τις παλιές ταινίες για να ξαναζήσει τα νιάτα του. Άνθρωποι χωρίς λεβεντιά Το ιδανικό κάθε επανάστασης: το μέτριο, ήσυχο, ειρηνικό παρόν, το ανέφελο μέλλον. Δύο κατηγορίες πάντα: οι δρώντες και οι θεατές. Θυμούμαι, άρα υπάρχω. Βηματισμοί χωρίς σκοπό στα χειμωνιάτικα προαύλια. Χιλιάδες βήματα, χιλιάδες μέρες. Πλήξη, αδιέξοδο, αμηχανία -με καλούς φίλους σε ακατάλληλη ώρα. Καλλιέργεια χωρίς φθορά. Απλώς ν’ αντιγράφεις τα συμβάντα της ζωής σου Δεν υπάρχει πνευματικός ηρωισμός. Μες στο σταματημένο αυτοκίνητο τις έσφιγγε ώρες τα χέρια. Ζήσαμε, εννοούν γλεντήσαμε. Επισκευαστής αναμνήσεων. Καλλιεργούν το μύθο της επικείμενης Επανάστασης. Τα παλιά τετράδια του παιδιού μου. Πάντα συντηρητικός στα μη ουσιώδη. Τι ήξερε από την ιστορία ο ιστορικός; Ο μύθος της διαρκούς προόδου.

ΜΑΝΟΛΗΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΑΚΗΣ

αποσπάσματα ποιημάτων

Επιτάφιον
Εδώ αναπαύεται
Η μόνη ανάπαυση της ζωής του
Η μόνη του στερνή ικανοποίηση
Να κείτεται μαζί με τους αφέντες του
Στην ίδια κρύα γη, στον ίδιο τόπο.
(Εποχές 1945)

Από τη συλλογή Η συνέχεια (1954)

Στ' αστεία παίζαμε!
Δε χάσαμε μόνο τον τιποτένιο μισθό μας
Μέσα στη μέθη του παιχνιδιού σάς δώσαμε και τις γυναίκες μας
Τα πιο ακριβά ενθύμια που μέσα στην κάσα κρύβαμε
Στο τέλος το ίδιο το σπίτι μας με όλα τα υπάρχοντα.
Νύχτες ατέλειωτες παίζαμε, μακριά απ' το φως της ημέρας
Μήπως πέρασαν χρόνια; σαπίσαν τα φύλλα του ημεροδείχτη
Δεν βγάλαμε ποτέ καλό χαρτί, χάναμε χάναμε ολοένα
Πώς θα φύγουμε τώρα; πού θα πάμε; ποιος θα μας δεχτεί;
Δώστε μας πίσω τα χρόνια μας δώστε μας πίσω τα χαρτιά μας
Κλέφτες!
Στα ψέματα παίζαμε!

Από τη συλλογή “Η συνέχεια 3” (1962)
Θεσσαλονίκη, Μέρες του 1969 μ.Χ.

Στὴν ὁδὸ Αἰγύπτου -πρώτη πάροδος δεξιά!
Τώρα ὑψώνεται τὸ μέγαρο τῆς Τράπεζας Συναλλαγῶν
Τουριστικὰ γραφεῖα καὶ πρακτορεῖα μεταναστεύσεως.
Καὶ τὰ παιδάκια δὲν μποροῦνε πιὰ νὰ παίξουνε ἀπὸ
τὰ τόσα τροχοφόρα ποὺ περνοῦνε.
Ἄλλωστε τὰ παιδιὰ μεγάλωσαν,
ὁ καιρὸς ἐκεῖνος πέρασε ποὺ ξέρατε
Τώρα πιὰ δὲ γελοῦν, δὲν ψιθυρίζουν μυστικά,
δὲν ἐμπιστεύονται,
Ὅσα ἐπιζήσαν, ἐννοεῖται,
γιατὶ ᾔρθανε βαριὲς ἀρρώστιες ἀπὸ τότε
Πλημμύρες, καταποντισμοί, σεισμοί,
θωρακισμένοι στρατιῶτες,
Θυμοῦνται τὰ λόγια τοῦ πατέρα:
ἐσὺ θὰ γνωρίσεις καλύτερες μέρες
Δὲν ἔχει σημασία τελικὰ ἂν δὲν τὶς γνώρισαν,
λένε τὸ μάθημα, οἱ ἴδιοι στὰ παιδιά τους
Ἐλπίζοντας πάντοτε πὼς κάποτε θὰ σταματήσει ἡ ἁλυσίδα
Ἴσως στὰ παιδιὰ τῶν παιδιῶν τους
ἣ στὰ παιδιὰ τῶν παιδιῶν
τῶν παιδιῶν τους.
Πρὸς τὸ παρόν, στὸν παλιὸ δρόμο ποὺ λέγαμε,
ὑψώνεται ἡ Τράπεζα Συναλλαγῶν
- ἐγὼ συναλλάσσομαι, ἐσὺ συναλλάσσεσαι, αὐτὸς συναλλάσσεται
Τουριστικὰ γραφεῖα καὶ πρακτορεῖα μεταναστεύσεως
-ἐμεῖς μεταναστεύουμε, ἐσεῖς μεταναστεύετε, αὐτοὶ μεταναστεύουν-
Ὅπου καὶ νὰ ταξιδέψω ἡ Ἑλλάδα μὲ πληγώνει,
ἔλεγε κι ὁ Ποιητὴς
Ἡ Ἑλλάδα μὲ τὰ ὡραῖα νησιά, τὰ ὡραῖα γραφεῖα,
τὶς ὡραῖες ἐκκλησιὲς
Ἡ Ἑλλὰς τῶν Ἑλλήνων.

Από τη συλλογή «Ο Στόχος», (1970)
Ο ΣΤΟΧΟΣ

Το θέμα είναι τώρα τι λες
Καλά φάγαμε καλά ήπιαμε
Καλά τη φέραμε τη ζωή μας ως εδώ
Μικροζημιές και μικροκέρδη συμψηφίζοντας
Το θέμα είναι τώρα τι λες.
Επιτύμβιον
Πέθανες, κι έγινες και συ: ο καλός,
O λαμπρός άνθρωπος, ο οικογενειάρχης, ο πατριώτης.
Tριάντα έξη στέφανα σε συνοδέψανε,
τρεις λόγοι Αντιπροέδρων,
Eφτά ψηφίσματα
για τις υπέροχες υπηρεσίες που Προσέφερες.
A, ρε Λαυρέντη,
εγώ που μόνο τό ξερα τί κάθαρμα ήσουν,
Tί κάλπικος παράς,
μια ολόκληρη ζωή μέσα στο ψέμα Kοιμού εν ειρήνη,
δεν θα 'ρθώ την ησυχία σου να ταράξω.
(Eγώ, μια ολόκληρη ζωή μες στη σιωπή θα την εξαγοράσω
Πολύ ακριβά κι όχι με τίμημα το θλιβερό σου το σαρκίο.)
Kοιμού εν ειρήνη.
Ως ήσουν πάντα στη ζωή: ο καλός,
O λαμπρός άνθρωπος,
ο οικογενειάρχης, ο πατριώτης.
Δε θά 'σαι ο πρώτος ούτε δα κι ο τελευταίος.

Από την συλλογή Υ.Γ (1983)

Δε θέλω να γνωρίζω πάρα πολύ τους ανθρώπους.

Τα φτωχόπαιδα έγιναν αφεντικά.

Έρωτας : όσο υπάρχουν το άγνωστο και οι αυταπάτες.

Την αγάπησε γιατί έπρεπε κάποτε ν' αγαπήσει.

Όλοι κάποτε νέοι.

Παλιούς σου φίλους που τους βλέπεις με συγκίνηση
-παλιούς σου έρωτες με αποστροφή.

Ερημιά γύρω σου σιγά-σιγά.

Δε φοβόταν το θάνατο-τουλάχιστον το θάνατο των άλλων.

Ύστερα από οχτώ χρόνια έμαθε πως το τηλέφωνό της εκείνο το βράδυ ήταν χαλασμένο.

Σ’ όλα τα παλιά περιοδικά όλοι πια πεθαμένοι.

Αγαπούσε ακόμη και τον αριθμό του τηλεφώνου της.

Κυνηγούσε με μανία τις παλιές ταινίες για να ξαναζήσει τα νιάτα του.

Άνθρωποι χωρίς λεβεντιά Το ιδανικό κάθε επανάστασης: το μέτριο, ήσυχο, ειρηνικό παρόν, το ανέφελο μέλλον.

Δύο κατηγορίες πάντα: οι δρώντες και οι θεατές.

Θυμούμαι, άρα υπάρχω.

Βηματισμοί χωρίς σκοπό στα χειμωνιάτικα προαύλια. Χιλιάδες βήματα, χιλιάδες μέρες.

Πλήξη, αδιέξοδο, αμηχανία -με καλούς φίλους σε ακατάλληλη ώρα.

Καλλιέργεια χωρίς φθορά.

Απλώς ν’ αντιγράφεις τα συμβάντα της ζωής σου

Δεν υπάρχει πνευματικός ηρωισμός.

Μες στο σταματημένο αυτοκίνητο τις έσφιγγε ώρες τα χέρια.

Ζήσαμε, εννοούν γλεντήσαμε.

Επισκευαστής αναμνήσεων.

Καλλιεργούν το μύθο της επικείμενης Επανάστασης.

Τα παλιά τετράδια του παιδιού μου.

Πάντα συντηρητικός στα μη ουσιώδη.

Τι ήξερε από την ιστορία ο ιστορικός;

Ο μύθος της διαρκούς προόδου.

ΜΑΝΟΛΗΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΑΚΗΣ αποσπάσματα ποιημάτων

ΜΑΝΟΛΗΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΑΚΗΣ

αποσπάσματα ποιημάτων