ΖΟΖΕ ΣΑΡΑΜΑΓΚΟΥ

ΖΟΖΕ ΣΑΡΑΜΑΓΚΟΥ ΑΡΧΙΚΗ ΣΕΛΙΔΑ
ΖΟΖΕ ΣΑΡΑΜΑΓΚΟΥ ΠΕΡΙ ΦΩΤΙΣΕΩΣ αποσπάσματα «Ο Σιλβέστρε έσπρωξε την καρέκλα δίπλα στο κρεβάτι και κάθισε. Έβγαλε απ’ την τσέπη του γιλέκου τον καπνό και τα χαρτάκια κι έστριψε τσιγάρο. Κοίταξε τον Άμπελ μέσα απ’ το σύννεφο καπνού που σηκώθηκε και ψιθύρισε σαν να έπαιζε: -Το κακό μ’ εσάς, Άμπελ, είναι ότι δεν αγαπάτε.(...) Δεν σας έτυχε ποτέ, περνώντας απ’ το δρόμο, να νιώσετε μια ξαφνική επιθυμία ν’ αγκαλιάσετε τους ανθρώπους που σας περιβάλλουν; (...) - Συγγνώμη αν σας πληγώνω, αλλά όλα αυτά είναι ουτοπία. Η ζωή είναι πάλη θηρίων, κάθε στιγμή, παντού. Είναι «ο σώζων εαυτόν σωθήτω» και τίποτε άλλο. Η αγάπη είναι το κήρυγμα των αδυνάτων, το μίσος είναι το όχημα των δυνατών. Μίσος για τους αντιπάλους, για τους συναγωνιστές, για τους υποψήφιους για το ίδιο κομμάτι ψωμί ή γη, ή για την ίδια πετρελαιοπηγή. Η αγάπη είναι μόνο για κοροϊδία, ή για να δίνει την ευκαιρία στους δυνατούς να ευχαριστιούνται τις αδυναμίες των αδυνάτων. Η ύπαρξη των αδυνάτων έχει το πλεονέκτημα να γίνεται αναψυχή, χρησιμεύει ως βαλβίδα ασφαλείας. Ο Σιλβέστρε δε φάνηκε να εκτιμά τη σύγκριση. Έμεινε να κοιτάζει σοβαρός τον Άμπελ. (...) -Σκέφτηκα πως, αφού δεν μπορώ να σας συμβουλέψω, μπορώ τουλάχιστον να σας πω πως η ζωή χωρίς αγάπη, η ζωή έτσι όπως την περιγράψατε πριν από λίγο, δεν είναι ζωή, είναι βόθρος, είναι οχετός! Ο Άμπελ σηκώθηκε παρορμητικά: -Έτσι ακριβώς είναι, μάλιστα! Και τι πρέπει να κάνουμε; -Να την αλλάξουμε! απάντησε ο Σιλβέστρε, καθώς κι εκείνος σηκωνόταν. -Πώς; Αγαπώντας τον πλησίον; Το χαμόγελο του Άμπελ έσβησε μπροστά στη σοβαρή έκφραση του Σιλβέστρε. -Ναι, αλλά με μια αγάπη διαυγή και ενεργητική, μια αγάπη που να νικάει το μίσος.(...) Αν οι άνθρωποι μισούνται, τίποτα δεν μπορεί να γίνει. Θα είμαστε όλοι θύματα του μίσους. Θα σκοτώνουμε όλοι σε πολέμους που δεν επιθυμούμε και για τους οποίους δεν έχουμε ευθύνη. Θα βάλουν μπροστά στα μάτια μας μια σημαία, θα μας γεμίσουν τ’ αυτιά με λόγια. Και γιατί τελικά; Για να γεννήσουν το σπόρο ενός καινούργιου πολέμου, για να γεννήσουν νέα μίση, για να γεννήσουν νέες σημαίες και νέες λέξεις. Γι’ αυτό ζούμε; Για να κάνουμε παιδιά και να τα ρίχνουμε στη φωτιά; Για να χτίζουμε πόλεις και να τις γκρεμίζουμε; Για να επιθυμούμε την ειρήνη και να έχουμε πόλεμο;(...) Άμπελ! Ό,τι δεν χτίζεται πάνω στην αγάπη γεννά το μίσος! -Κι η αγάπη θα τα λύσει όλα; ρώτησε ο Άμπελ, χαμογελώντας με θλίψη, όπου υπήρχε κι ένα ίχνος ειρωνείας. -Δεν ξέρω. Είναι το μόνο πράγμα που δεν έχουμε δοκιμάσει... -Και θα προλάβουμε; -Ίσως. Αν όσοι υποφέρουν πειστούν πως αυτή είναι η αλήθεια, ίσως να προλάβουμε... (...) -Έχετε δίκιο, φίλε μου. Αλλά ίσως χρειάζεται να γίνει έτσι για πολύ καιρό. Η μέρα που θα μπορούμε να χτίσουμε πάνω στην αγάπη αργεί ακόμα.» Ας ιδιωτικοποιηθεί το όνειρο Aς ιδιωτικοποιηθούν τα πάντα, ας ιδιωτικοποιηθεί η θάλασσα και ο ουρανός, ας ιδιωτικοποιηθεί το νερό και ο αέρας, ας ιδιωτικοποιηθεί η Δικαιοσύνη και ο Νόμος, ας ιδιωτικοποιηθεί και το περαστικό σύννεφο, ας ιδιωτικοποιηθεί το όνειρο, ειδικά στην περίπτωση που γίνεται την ημέρα και με τα μάτια ανοιχτά. Και σαν κορωνίδα όλων των ιδιωτικοποιήσεων, ιδιωτικοποιήστε τα Κράτη, παραδώστε επιτέλους την εκμετάλλευση υμών των ιδίων σε εταιρίες του ιδιωτικού τομέα με διεθνή διαγωνισμό. Διότι εκεί ακριβώς βρίσκεται η σωτηρία του κόσμου... Και μια και μπήκατε στον κόπο, ιδιωτικοποιήστε στο φινάλε και την πουτάνα την μάνα που σας γέννησε.

ΠΕΡΙ ΦΩΤΙΣΕΩΣ

αποσπάσματα

«Ο Σιλβέστρε έσπρωξε την καρέκλα δίπλα στο κρεβάτι και κάθισε. Έβγαλε απ’ την τσέπη του γιλέκου τον καπνό και τα χαρτάκια κι έστριψε τσιγάρο. Κοίταξε τον Άμπελ μέσα απ’ το σύννεφο καπνού που σηκώθηκε και ψιθύρισε σαν να έπαιζε: -Το κακό μ’ εσάς, Άμπελ, είναι ότι δεν αγαπάτε.(...) Δεν σας έτυχε ποτέ, περνώντας απ’ το δρόμο, να νιώσετε μια ξαφνική επιθυμία ν’ αγκαλιάσετε τους ανθρώπους που σας περιβάλλουν;

(...) - Συγγνώμη αν σας πληγώνω, αλλά όλα αυτά είναι ουτοπία. Η ζωή είναι πάλη θηρίων, κάθε στιγμή, παντού. Είναι «ο σώζων εαυτόν σωθήτω» και τίποτε άλλο. Η αγάπη είναι το κήρυγμα των αδυνάτων, το μίσος είναι το όχημα των δυνατών. Μίσος για τους αντιπάλους, για τους συναγωνιστές, για τους υποψήφιους για το ίδιο κομμάτι ψωμί ή γη, ή για την ίδια πετρελαιοπηγή. Η αγάπη είναι μόνο για κοροϊδία, ή για να δίνει την ευκαιρία στους δυνατούς να ευχαριστιούνται τις αδυναμίες των αδυνάτων. Η ύπαρξη των αδυνάτων έχει το πλεονέκτημα να γίνεται αναψυχή, χρησιμεύει ως βαλβίδα ασφαλείας. Ο Σιλβέστρε δε φάνηκε να εκτιμά τη σύγκριση. Έμεινε να κοιτάζει σοβαρός τον Άμπελ.

(...) -Σκέφτηκα πως, αφού δεν μπορώ να σας συμβουλέψω, μπορώ τουλάχιστον να σας πω πως η ζωή χωρίς αγάπη, η ζωή έτσι όπως την περιγράψατε πριν από λίγο, δεν είναι ζωή, είναι βόθρος, είναι οχετός! Ο Άμπελ σηκώθηκε παρορμητικά:
-Έτσι ακριβώς είναι, μάλιστα! Και τι πρέπει να κάνουμε;
-Να την αλλάξουμε! απάντησε ο Σιλβέστρε, καθώς κι εκείνος σηκωνόταν.
-Πώς; Αγαπώντας τον πλησίον; Το χαμόγελο του Άμπελ έσβησε μπροστά στη σοβαρή έκφραση του Σιλβέστρε.
-Ναι, αλλά με μια αγάπη διαυγή και ενεργητική, μια αγάπη που να νικάει το μίσος.(...) Αν οι άνθρωποι μισούνται, τίποτα δεν μπορεί να γίνει. Θα είμαστε όλοι θύματα του μίσους. Θα σκοτώνουμε όλοι σε πολέμους που δεν επιθυμούμε και για τους οποίους δεν έχουμε ευθύνη. Θα βάλουν μπροστά στα μάτια μας μια σημαία, θα μας γεμίσουν τ’ αυτιά με λόγια. Και γιατί τελικά; Για να γεννήσουν το σπόρο ενός καινούργιου πολέμου, για να γεννήσουν νέα μίση, για να γεννήσουν νέες σημαίες και νέες λέξεις. Γι’ αυτό ζούμε; Για να κάνουμε παιδιά και να τα ρίχνουμε στη φωτιά; Για να χτίζουμε πόλεις και να τις γκρεμίζουμε; Για να επιθυμούμε την ειρήνη και να έχουμε πόλεμο;(...) Άμπελ! Ό,τι δεν χτίζεται πάνω στην αγάπη γεννά το μίσος!
-Κι η αγάπη θα τα λύσει όλα; ρώτησε ο Άμπελ, χαμογελώντας με θλίψη, όπου υπήρχε κι ένα ίχνος ειρωνείας.
-Δεν ξέρω. Είναι το μόνο πράγμα που δεν έχουμε δοκιμάσει...
-Και θα προλάβουμε;
-Ίσως. Αν όσοι υποφέρουν πειστούν πως αυτή είναι η αλήθεια, ίσως να προλάβουμε...

(...)
-Έχετε δίκιο, φίλε μου. Αλλά ίσως χρειάζεται να γίνει έτσι για πολύ καιρό. Η μέρα που θα μπορούμε να χτίσουμε πάνω στην αγάπη αργεί ακόμα.»

Ας ιδιωτικοποιηθεί το όνειρο Aς ιδιωτικοποιηθούν τα πάντα, ας ιδιωτικοποιηθεί η θάλασσα και ο ουρανός, ας ιδιωτικοποιηθεί το νερό και ο αέρας, ας ιδιωτικοποιηθεί η Δικαιοσύνη και ο Νόμος, ας ιδιωτικοποιηθεί και το περαστικό σύννεφο, ας ιδιωτικοποιηθεί το όνειρο, ειδικά στην περίπτωση που γίνεται την ημέρα και με τα μάτια ανοιχτά. Και σαν κορωνίδα όλων των ιδιωτικοποιήσεων, ιδιωτικοποιήστε τα Κράτη, παραδώστε επιτέλους την εκμετάλλευση υμών των ιδίων σε εταιρίες του ιδιωτικού τομέα με διεθνή διαγωνισμό. Διότι εκεί ακριβώς βρίσκεται η σωτηρία του κόσμου... Και μια και μπήκατε στον κόπο, ιδιωτικοποιήστε στο φινάλε και την πουτάνα την μάνα που σας γέννησε.