ΙΑΝ ΦΛΕΜΙΝΓΚ

ΙΑΝ ΦΛΕΜΙΝΓΚ ΑΡΧΙΚΗ ΣΕΛΙΔΑ
ΙΑΝ ΦΛΕΜΙΝΓΚΣ Ο ΧΡΥΣΟΔΑΧΤΥΛΟΣ Απόσπασμα από ΚΕΦΑΛΑΙΟ 1 Ο Τζέιμς Μπόντ, έχοντας πιεί δυο διπλά μπέρμπον, καθόταν στην αίθουσα αναχωρήσεων του αεροδρομίου του Μαιάμι και συλλογιζόταν πάνω στην ζωή και τον θάνατο. Ήταν μέρος του επαγγέλματός του να σκοτώνει ανθρώπους. Ποτέ δεν του άρεσε να το κάνει και όποτε έπρεπε να σκοτώσει, το έκανε όσο καλά ήξερε και το ξεχνούσε. Ως μυστικός πράκτορας που κατείχε το σπάνιο διπλό 0 ως πρόθεμα –η άδεια να σκοτώνεις στις μυστικές υπηρεσίες- ήταν υποχρέωση του να είναι τόσο ψυχρός απέναντι στον θάνατο όσο ένας χειρουργός. Αν συνέβαινε, συνέβαινε. Η μετάνοια ήταν αντιεπαγγελματική, ένα θανατηφόρο σκαθάρι στην ψυχή. Και πάλι υπήρχε κάτι το παράξενα εντυπωσιακό στον θάνατο του Μεξικάνου. Δεν ήταν πως δεν του άξιζε να πεθάνει. Ήταν ένας κακούργος, αυτό που λένε στο Μεξικό «καπούνγκο». Ένας «καπούνγκο» είναι ο ληστής που θα σκοτώσει για τόσο λίγα όσο 40 πέσος, δηλαδή για περίπου 25 σελίνια- αν και σίγουρα θα είχε πληρωθεί περισσότερα για να προσπαθήσει να σκοτώσει τον Μποντ-. Και από το βλέμμα του φαινόταν πως ήταν όργανο πόνου και μιζέριας όλη του την ζωή. Ναι, ήταν σίγουρα ώρα του να πεθάνει. Αλλά όταν ο Μποντ τον είχε σκοτώσει, λιγότερο από είκοσι τέσσερις ώρες πριν, η ζωή είχε βγει από το σώμα τόσο αστραπιαία ώστε ο Μποντ σχεδόν την είχε δει να βγαίνει από το στόμα του, με τη μορφή ενός πουλιού, στα αρχέτυπα της Αϊτής. Τι εξαιρετική διαφορά υπήρχε ανάμεσα σε ένα σώμα γεμάτο άνθρωπο και ένα σώμα που ήταν άδειο! Τώρα υπάρχει κάποιος, τώρα δεν υπάρχει κανένας. Αυτός ήταν ένας Μεξικανός με όνομα και διεύθυνση, κάρτα απασχόλησης και ίσως άδεια οδήγησης. Και τότε κάτι βγήκε από αυτόν, έξω από το φάκελο σάρκας και φθηνών ρούχων, και τον είχε αφήσει άδεια χαρτοσακούλα που περίμενε το απορριμματοφόρο.

ΙΑΝ ΦΛΕΜΙΝΓΚΣ

Ο ΧΡΥΣΟΔΑΧΤΥΛΟΣ

Απόσπασμα από
ΚΕΦΑΛΑΙΟ 1

Ο Τζέιμς Μπόντ, έχοντας πιεί δυο διπλά μπέρμπον, καθόταν στην αίθουσα αναχωρήσεων του αεροδρομίου του Μαιάμι και συλλογιζόταν πάνω στην ζωή και τον θάνατο.
Ήταν μέρος του επαγγέλματός του να σκοτώνει ανθρώπους. Ποτέ δεν του άρεσε να το κάνει και όποτε έπρεπε να σκοτώσει, το έκανε όσο καλά ήξερε και το ξεχνούσε. Ως μυστικός πράκτορας που κατείχε το σπάνιο διπλό 0 ως πρόθεμα –η άδεια να σκοτώνεις στις μυστικές υπηρεσίες- ήταν υποχρέωση του να είναι τόσο ψυχρός απέναντι στον θάνατο όσο ένας χειρουργός. Αν συνέβαινε, συνέβαινε. Η μετάνοια ήταν αντιεπαγγελματική, ένα θανατηφόρο σκαθάρι στην ψυχή.

Και πάλι υπήρχε κάτι το παράξενα εντυπωσιακό στον θάνατο του Μεξικάνου. Δεν ήταν πως δεν του άξιζε να πεθάνει. Ήταν ένας κακούργος, αυτό που λένε στο Μεξικό «καπούνγκο». Ένας «καπούνγκο» είναι ο ληστής που θα σκοτώσει για τόσο λίγα όσο 40 πέσος, δηλαδή για περίπου 25 σελίνια- αν και σίγουρα θα είχε πληρωθεί περισσότερα για να προσπαθήσει να σκοτώσει τον Μποντ-. Και από το βλέμμα του φαινόταν πως ήταν όργανο πόνου και μιζέριας όλη του την ζωή. Ναι, ήταν σίγουρα ώρα του να πεθάνει. Αλλά όταν ο Μποντ τον είχε σκοτώσει, λιγότερο από είκοσι τέσσερις ώρες πριν, η ζωή είχε βγει από το σώμα τόσο αστραπιαία ώστε ο Μποντ σχεδόν την είχε δει να βγαίνει από το στόμα του, με τη μορφή ενός πουλιού, στα αρχέτυπα της Αϊτής.

Τι εξαιρετική διαφορά υπήρχε ανάμεσα σε ένα σώμα γεμάτο άνθρωπο και ένα σώμα που ήταν άδειο! Τώρα υπάρχει κάποιος, τώρα δεν υπάρχει κανένας. Αυτός ήταν ένας Μεξικανός με όνομα και διεύθυνση, κάρτα απασχόλησης και ίσως άδεια οδήγησης. Και τότε κάτι βγήκε από αυτόν, έξω από το φάκελο σάρκας και φθηνών ρούχων, και τον είχε αφήσει άδεια χαρτοσακούλα που περίμενε το απορριμματοφόρο.