| ΓΚΥΣΤΑΒ ΦΛΩΜΠΕΡ ΑΡΧΙΚΗ ΣΕΛΙΔΑ |
|---|
ΓΚΥΣΤΑΒ ΦΛΩΜΠΕΡΑπόσπασμα"Να, λοιπόν, πως ήμουν: ονειροπόλος-ξένοιαστος, με διάθεσηανεξάρτητη και χλευαστική, έχτιζα για μένα ένα πεπρωμένο κιέκανα όνειρα για την ποίηση μιας ζωής γεμάτης έρωτα, ζώνταςταυτόχρονα με τις αναμνήσεις μου - όσες αναμνήσεις μπορεί ναέχει κανείς στα δεκάξι του. Το σχολείο μου ήταν απεχθές.Θα είχε ιδιαίτερο ενδιαφέρον η μελέτη της βαθιάς αηδίας την οποίαοι ευγενείς και ανώτερες ψυχές εκδηλώνουν αμέσως, με την επαφήκαι τις τριβές που αναπτύσσονται στις ανθρώπινες συναναστροφές. Ποτέ μου δεν επιθύμησα μια ζωή τακτική, με καθορισμένοπρόγραμμα, μια ζωή ρολογιού όπου η σκέψη σταματά με τον ήχοτης καμπάνας και όλα είναι ρυθμισμένα εκ των προτέρων γιαολόκληρους αιώνες και γενιές. Αυτή η τάξη ταιριάζει ίσως στουςπερισσότερους, αλλά για το φτωχό παιδί που τρέφεται με ποίηση,όνειρα και χίμαιρες, που σκέφτεται τον έρωτα κι όλες τιςσαχλαμάρες, σημαίνει να το ξυπνάς αδιάκοπα απ' αυτό το θεσπέσιοόνειρο, να μην του αφήνεις ούτε στιγμή ανάπαυλας, να το πνίγειςφέρνοντάς το πίσω στο δικό μας κόσμο, της ύλης και της λογικής,που του προξενεί φρίκη και αηδία. Καθόμουν μόνος, διαβάζοντας στίχους, ένα μυθιστόρημα, μιαποιητική συλλογή, κάτι που να κάνει τη νεανική καρδιά μου νασκιρτήσει, παρθένα καθώς ήταν ακόμη από αισθήσεις και γεμάτηεπιθυμία να τις δοκιμάσει". "Κι όμως έχω τόσα πράγματα στην ψυχή μου, τόσες δυνάμεις μέσαμου, τόσοι ωκεανοί εξαγριωμένοι και τόσοι έρωτες χτυπιούνται καισυνθλίβονται μέσα σ' αυτή την αδύναμη, την ανήμπορη, τηνξεπεσμένη, κουρασμένη, εξαντλημένη καρδιά!Μου λένε να ξαναρχίσω να ζω, να μπερδευτώ με το πλήθος!...Μα, πώς γίνεται να καρπίσει ξανά το σπασμένο κλαδί; Πως ναξαναπρασινίσει το φύλλο που οι άνεμοι το άρπαξαν και το έσυρανστη σκόνη; Και γιατί τόση πίκρα, ενώ είμαι τόσο νέος; Τι να πω!Ίσως ήταν γραφτό μου να ζήσω έτσι, κουρασμένος προτού κανσηκώσω το φορτίο, λαχανιασμένος προτού καν τρέξω...Διάβασα, εργάστηκα πυρετωδώς μέσα στον ενθουσιασμό μου...έγραψα... Πόσο ευτυχισμένος ήμουν τότε!Πόσο ψηλά εκτοξευόταν η σκέψη μου, μέσα στο παραλήρημά της,σε περιοχές άγνωστες στους ανθρώπους, όπου ούτε κόσμοςυπάρχει, ούτε πλανήτες, ούτε ήλιοι, το δικό μου άπειρο ήτανμεγαλύτερο (αν αυτό είναι δυνατόν) από την απεραντοσύνη τουθεού και η ποίηση λικνιζόταν και άνοιγε τα φτερά της σε μιαατμόσφαιρα ερωτική, εκστατική, κι έπειτα, έπρεπε να ξανακατέβωαπό τις θείες αυτές περιοχές προς τις λέξεις - και πως να αποδώσωμε λόγια την αρμονία που υψώνεται στην καρδιά του ποιητή και τιςσκέψεις ενός γίγαντα που λυγίζουν τις φράσεις, όπως ένα γεμάτοπρησμένο χέρι σχίζει το γάντι που το καλύπτει; Και κει ακόμα, η απογοήτευση, γιατί πατάμε στη γη, σ' αυτή τηνπαγωμένη γη όπου κάθε ενέργεια αποδυναμώνεται. Από ποιασκαλοπάτια να κατέβεις από το άπειρο στο πεπερασμένο;Πως διαβαθμίζεται η σκέψη και χαμηλώνει χωρίς να σπάσει; Πώςνα σμικρύνεις αυτόν τον γίγαντα που αγκαλιάζει το άπειρο;Τότε ζούσα στιγμές θλίψης και απελπισίας, ένιωθα τη δύναμη μουνα με συνθλίβει κι αυτήν την αδυναμία που με έκανε να ντρέπομαι -γιατί τα λόγια δεν είναι παρά μακρινή και αδύναμη ηχώ τηςσκέψης. Καταριόμουν τα πιο αγαπημένα μου όνειρα και τις σιωπηλές ώρεςπου πέρασα στις παρυφές της δημιουργίας. Ένιωθα κάτι κενό καιαχόρταγο να με σπαράζει. Κουρασμένος από την ποίηση, όρμηξαστο πεδίο της σκέψης"... "Βεβαίως, μπορεί κανείς να ζήσει, και να πεθάνει ακόμα, χωρίς νααναρωτηθεί ούτε μια φορά τι είναι ζωή και θάνατος.Γι' αυτόν, όμως, που κοιτάζει τα φύλλα να τρέμουν στην πνοή τουανέμου, τα ποτάμια να διασχίζουν φιδωτά τους αγρούς, τη ζωή,βασανισμένη, να στροβιλίζεται ανάμεσα στα πράγματα, τουςανθρώπους να ζουν, να πράττουν το καλό και το κακό, τα κύματατης θάλασσας να κυλούν και τον ουρανό ν' απλώνει παντού το φωςτου, κι αναρωτιέται: Γιατί αυτά τα φύλλα; Γιατί ρέει το νερό; Γιατί η ίδια η ζωή να είναιένας τέτοιος χείμαρρος, να χάνεται στον απέραντο ωκεανό τουθανάτου; Γιατί οι άνθρωποι περπατούν, γιατί εργάζονται σαν ταμυρμήγκια; Γιατί η καταιγίδα; Γιατί ο ουρανός να' ναι τόσο καθαρός και η γητόσο ντροπιασμένη; Οι ερωτήσεις αυτές οδηγούν σε σκοτάδια απ'όπου δεν μπορείς να βγεις.Και η αμφισβήτηση έρχεται μετά: είναι κάτι που δεν λέγεται, τονιώθεις. Ο άνθρωπος τότε μοιάζει μ' αυτό τον ταξιδιώτη που,χαμένος μέσα στην άμμο, ψάχνει παντού ένα δρόμο για να φτάσειστην όαση- αλλά βλέπει παντού έρημο. Αμφισβήτηση είναι η ζωή! Η δράση, ο λόγος, η φύση, ο θάνατος!Αμφισβήτηση για όλα αυτά.Η αμφισβήτηση είναι ο θάνατος της ψυχής, λέπρα που κυριεύει τιςφθαρμένες φυλές, αρρώστια που ξεκινάει από την επιστήμη καιοδηγεί στην τρέλα. Η τρέλα είναι η αμφισβήτηση της λογικής. Ίσωςκαι να 'ναι η ίδια η λογική. Ποιος να το αποδείξει;" |