Ο Ραμπιντρανάθ Ταγκόρ ήταν ινδός ποιητής και φιλόσοφος, γόνος επιφανούς οικογένειας της Δυτικής Βεγγάλης. Γεννήθηκε το 1861 στην Καλκούτα και δέχθηκε τη βασική εκπαίδευση στο σπίτι, στη γλώσσα της Βεγγάλης, με μαθήματα αγγλικών τα απογεύματα. Γνώρισε από μικρός το έργο Ινδών ποιητών και σε ηλικία οκτώ ετών ξεκίνησε να γράφει ποίηση. Το 1879 ο πατέρας του, ο οποίος ήταν μεταρρυθμιστής ινδουιστής, αντίθετος στο σύστημα των καστών και υπέρμαχος της βελτίωσης της θέσης της γυναίκας, τον έστειλε στην Αγγλία για να σπουδάσει δικηγόρος. Γράφτηκε στο University College του Λονδίνου όμως την επόμενη χρονιά διέκοψε τις σπουδές του και επέστρεψε στην Ινδία. Το 1883 παντρεύτηκε τη δεκάχρονη Bhabatarini, που διάλεξε γι’ αυτόν η οικογένειά του, με την οποία απέκτησε τέσσερα παιδιά, το πρώτο στα 13 της χρόνια. Από το 1890 αφοσιώθηκε στη διαχείριση της οικογενειακής περιουσίας και το γράψιμο. Το 1901 ίδρυσε την περίφημη σχολή Σαντινικετάν κοντά στην Καλκούτα, με μια ομάδα από ινδουιστές και χριστιανούς δασκάλους, με στόχο τη διδασκαλία της απλότητας της ζωής και την καλλιέργεια της ομορφιάς. Είκοσι χρόνια αργότερα η σχολή θα μετατραπεί στο διεθνές πανεπιστήμιο Βίσβα-Μπαράτι για την διδασκαλία του ινδικού πολιτισμού τόσο σε Ινδούς όσο και σε ξένους.
Την περίοδο 1902-1907 πέρασε δύσκολα χρόνια καθώς πέθαναν από αρρώστιες η γυναίκα του και δύο από τα παιδιά τους. Την ίδια περίοδο ωστόσο έγραψε μερικούς από τους ωραιότερους στίχους του. Το 1912 ταξίδεψε στην Ελλάδα και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες καθώς και στις ΗΠΑ για έναν κύκλο διαλέξεων. Την επόμενη χρονιά, το 1913, του απονεμήθηκε το βραβείο Νόμπελ λογοτεχνίας. Τα χρήματα του βραβείου διατέθηκαν για τη βελτίωση των συνθηκών στη σχολή Σαντικινετάν. Ο Ταγκόρ έγραφε στην απλή γλώσσα της Βεγγάλης και όχι στην περίτεχνη λογοτεχνική γλώσσα, μετέφραζε ό ίδιος τα έργα του στα Αγγλικά, με κάπως ελεύθερο τρόπο. Εκτός από τη λογοτεχνία, ασχολήθηκε με τη ζωγραφική και με τη μουσική και έκανε εκθέσεις έργων του στη Δύση. Δεν αναμίχθηκε στην ενεργό πολιτική, αλλά με τη ζωή και το έργο του προσπάθησε να γεφυρώσει το χάσμα ανάμεσα στην Ανατολή και τη Δύση και να καλυτερέψει την ζωή των Ινδών. Ήταν πολυγραφότατος, τα ποιήματα του υπολογίζονται σε 3000 ενώ επίσης έγραψε 8 μυθιστορήματα, 2000 τραγούδια, πολλά δοκίμια και θεατρικά έργα. Πέθανε το 1941 στην Καλκούτα, μετά από σύντομη αρρώστια, στο ίδιο σπίτι όπου είχε γεννηθεί.