ΑΡΧΙΚΗ ΣΕΛΙΔΑ

Σίλλερ 1759 έως 1805 (46)

Οι αλυσίδες, είτε από ατσάλι είτε από μετάξι, είναι πάντα αλυσίδες.


ΑΠΟΦΘΕΓΜΑΤΑ

Ωδή στη Χαρά

Το πρώτο θεατρικό του έργο, που έγραψε στα 20 χρόνια του, αποτελεί ορόσημο στην ιστορία του θεάτρου, παρά τις ατέλειές του, όπως παραδέχτηκε αργότερα κι ο ίδιος. Ο Σιλερ πρωτοστάτησε δίνοντας στον κόσμο της εποχής του τα πρώτα μηνύματα ενός νέου κινήματος, του ρομαντισμού, που κήρυξε την αγάπη για τη δικαιοσύνη και την ελευθερία, για τη ζωή, την ελπίδα, για το μέλλον του ανθρώπου. Με το έργο του «Οι ληστές», προέβαλλε τα ιδανικά του ρομαντισμού, της πάλης του ανθρώπου ενάντια στην άδικη κοινωνία.

Ο Φρίντριχ Σίλλερ (Friedrich Schiller) ήταν Γερμανός ποιητής, θεατρικός συγγραφέας και ιστορικός, από τους σημαντικότερούς εκπρόσωπους –μαζί με τον Γκαίτε- του γερμανικού κλασικισμού. Γεννήθηκε στην πόλη Μάρμπαχ (Marbach) της Βυρτεμβέργης, στις 10 Νοεμβρίου του 1759. Ο πατέρας του ήταν στρατιωτικός γιατρός και προόριζε τον Φρίντριχ -που από μικρός έδειχνε την κλίση του στα γράμματα- για σπουδές θεολογίας. Το 1773 ωστόσο επιλέχθηκε για την Στρατιωτική Ακαδημία και έτσι πέρασε 7 χρόνια οικότροφος σπουδάζοντας νομικά και ιατρική. Το 1780 διορίστηκε βοηθός χειρουργού σε ένα σύνταγμα γρεναδιέρων, συγχρόνως δημοσίευσε με δικά του έξοδα το πρώτο του θεατρικό έργο, με τίτλο «Οι ληστές». Τα επόμενα χρόνια δημοσίευσε και ποιήματα του. Ο Δούκας προϊστάμενος του στον στρατό του απαγόρευσε την ενασχόληση με την λογοτεχνία κι εκείνος λιποτάκτησε. Έγραψε 2 ακόμη θεατρικά τα επόμενα χρόνια και το 1783 βρήκε μια θέση δραματουργού σε θέατρο στο Μανχάιμ, ξεφεύγοντας έτσι από μια δύσκολη οικονομική κατάσταση στην οποία είχε περιέλθει.

Από το 1784 τα έργα του γίνονται γνωστά και ανεβαίνουν σε πολλά θέατρα της Γερμανίας, συγχρόνως γίνεται γνωστός και για τα ποιήματα του, όπως το «Υποταγή» και «η Ελεύθερη σκέψη του πάθους» εμπνευσμένο από τον έρωτα του για μια παντρεμένη γυναίκα. Το 1787 γράφει το καινοτόμο ποιητικό δράμα «Δον Κάρλος» το οποίο γνωρίζει τεράστια επιτυχία και μετακομίζει στην Βαϊμάρη όπου είναι συγκεντρωμένοι οι κορυφαίοι πνευματικοί άνθρωποι της Γερμανίας. Εκεί θα γνωριστεί με τον Γκαίτε και θα δεθούν με μια δυνατή φιλία. Το 1790 παντρεύτηκε και τα επόμενα χρόνια θα κάνει 4 παιδιά, ενώ το 1791 αρρώστησε από πνευμονοπάθεια. Το 1792 η επαναστατική Γαλλική εθνοσυνέλευση τον ανακηρύσσει: «Γάλλο πολίτη ως φίλο της ελευθερίας και της παγκόσμιας συναδέλφωσης». Τα επόμενα χρόνια αφιερώθηκε στην φιλοσοφία και έγραψε πλήθος σημαντικών δοκιμίων, ενώ την περίοδο 1795-1797 έγραψε και δημοσίευσε τα πιο σημαντικά του ποιήματα. Μετά ξαναγύρισε στην θεατρική παραγωγή και συνεργάστηκε στενά και με τον Γκαίτε στο περιοδικό «Οι ώρες». Προς το τέλος της ζωής του γνώρισε μεγάλη δόξα και το 1802 του δόθηκε και τίτλος ευγενείας. Πέθανε στην Βαϊμάρη, στις 9 Μαΐου 1805, από την πνευμονοπάθεια η οποία ποτέ δεν τον είχε εγκαταλείψει και ανά περιόδους είχε εξάρσεις και τον ταλαιπωρούσε άσχημα.