ΑΡΧΙΚΗ ΣΕΛΙΔΑ

Πολυδούρη 1902 έως 1930 (28)

Στο κάτω-κάτω εγώ αγάπησα έναν ποιητή. Δεν αγάπησα έναν ήρωα. Αν ήθελα ήρωα, θα αγαπούσα τον Ανδρούτσο.


ΑΠΟΦΘΕΓΜΑΤΑ



Η Μαρία Πολυδούρη (Καλαμάτα, 1 Απριλίου 1902 - Αθήνα, 29 Απριλίου 1930) ήταν Ελληνίδα ποιήτρια, κόρη του φιλολόγου Ευγένιου Πολυδούρη και της Κυριακής Μαρκάτου, μιας γυναίκας με πρώιμες φεμινιστικές αντιλήψεις. Γεννήθηκε στην Καλαμάτα στις 1 Απριλίου του 1902 όπου και ολοκλήρωσε τις γυμνασιακές της σπουδές, ενώ είχε φοιτήσει σε σχολεία του Γυθείου και των Φιλιατρών, αλλά και στο Αρσάκειο της Αθήνας για δύο χρόνια. Στα γράμματα εμφανίστηκε σε ηλικία 14 ετών με το πεζοτράγουδο «Ο πόνος της μάνας», το οποίο αναφέρεται στο θάνατο ενός ναυτικού που ξέβρασαν τα κύματα. Στα δεκαέξι της διορίστηκε στη Νομαρχία Μεσσηνίας ενώ το 1920, σε διάστημα σαράντα ημερών, έχασε και τους δύο γονείς της. Το 1921 γράφτηκε στην Νομική Σχολή και μετατέθηκε στη Νομαρχία Αθηνών όπου εργαζόταν και ο Κώστας Καρυωτάκης. Μεταξύ του Κώστα και της Μαρίας αναπτύχθηκε ένας σφοδρός έρωτας. Η Μαρία ήταν 20 ετών, ο Κώστας 26. Εκείνη είχε δημοσιεύσει κάποια πρωτόλεια ποιήματα, εκείνος δύο ποιητικές συλλογές. Η Μαρία ήταν μια χειραφετημένη νεαρή, με φεμινιστικές ιδέες, που ζούσε μια προκλητική ζωή για την εποχή, έκανε παρέα με άντρες, συμμετείχε στις συζητήσεις τους σαν ίση, αντίθετα ο Κώστας ήταν ένας μελαγχολικός νέος που δεν εκτιμούσε ιδιαίτερα τον εαυτό του και είχε πολλές ανασφάλειες. Στο ημερολόγιο της, το Μάη του 1922 εξομολογείται: «Τον αγαπώ, τον αγαπώ, καμιά αμφιβολία πιά! Απελπισμένε μου ποιητή θα σε αγαπήσω άραγε όσο θέλω ν' αγαπήσω, όσο σου πρέπει;»

Σε έναν περίπατό τους στο Φάληρο, ο Κώστας θα της ζητήσει να χωρίσουν, επικαλούμενος ότι πάσχει από χρόνιο αφροδίσιο νόσημα και δεν έχει το δικαίωμα να παντρευτεί καμιά γυναίκα. Της προτείνει να συνεχίσουν την φιλία τους και την διαβεβαιώνει ότι δεν θα πάψει να την αγαπά. Η Μαρία δεν θα τον πιστέψει, θεωρεί πως είναι πρόσχημα η αρρώστια, σταδιακά θα αποξενωθούν. Το 1924 μπήκε στη ζωή της ένας δικηγόρος νέος, ωραίος και πλούσιος και η Πολυδούρη τον αρραβωνιάστηκε στις αρχές του 1925 όμως δεν κατάφερε να την βγάλει από την αυτοκαταστροφική πορεία στην οποία είχε γραπωθεί. Έχασε τη δουλειά της στο δημόσιο μετά από αλλεπάλληλες απουσίες, εγκατέλειψε τη Νομική και φοίτησε στη Δραματική Σχολή Κουναλάκη, έπαιξε σε μία θεατρική παράσταση και μετά διέλυσε τον αρραβώνα της, έφυγε για το Παρίσι να σπουδάσει ραπτική. Στις 21 Ιουλίου 1928 ο Καρυωτάκης αυτοκτόνησε, τον ίδιο καιρό η Μαρία βρισκόταν σε νοσοκομείο στο Παρίσι έχοντας προσβληθεί από φυματίωση. Επέστρεψε στην Αθήνα και συνέχισε τη νοσηλεία της στο Νοσοκομείο Σωτηρία, όπου έμαθε για την αυτοκτονία του Κώστα. Κυκλοφόρησε το 1928 την πρώτη της ποιητική συλλογή «Οι τρίλλιες που σβήνουν» και αρχές του 1929 τη δεύτερη, «Ηχώ στο χάος». Στις 29 Απριλίου του 1930, τα ξημερώματα, άφησε την τελευταία της πνοή, λόγω της φυματίωσης, σε κλινική της Αθήνας.

ΠΟΛΥΔΟΥΡΗ ΠΟΙΗΜΑΤΑ