ΑΡΧΙΚΗ ΣΕΛΙΔΑ

Βίκτωρ Ουγκώ 1802 έως 1885 (83)

Εκεί που ανοίγει ένα σχολείο, κλείνει μια φυλακή.


ΑΠΟΦΘΕΓΜΑΤΑ

Άθλιοι

Παναγία των Παρισίων

ΠΟΙΗΜΑΤΑ





Ο Βίκτωρ Ουγκώ ήταν Γάλλος μυθιστοριογράφος, δραματουργός και ποιητής, εκπρόσωπος του γαλλικού ρομαντισμού. Ασχολήθηκε και με την πολιτική ξεκινώντας από συντηρητικός οπαδός της μοναρχίας για να καταλήξει σε ριζοσπάστη δημοκρατικό. Γεννήθηκε στην πόλη Μπεζανσόν στην ανατολική Γαλλία, στις 26 Φεβρουαρίου 1802, ο πατέρας του ήταν στρατηγός του Ναπολέοντα, δήλωνε άθεος και δημοκρατικός ενώ η μητέρα του ήταν από παλιά αριστοκρατική οικογένεια, φιλομοναρχική και ευσεβής καθολική. Με τέτοια διάσταση απόψεων οι γονείς του συχνά ζούσανε χώρια, τελικά χωρίσανε οριστικά το 1813, ο Βίκτωρ εγκαταστάθηκε με την μητέρα του στο Παρίσι. Από μικρός ξεκίνησε να κάνει μεταφράσεις έργων από τα λατινικά και να γράφει ποίηση, σε ηλικία μόλις 15 ετών, βραβεύτηκε από την γαλλική Ακαδημία για ένα ποίημα του. Αργότερα θα παρατήσει τις σπουδές στην νομική και θα ζήσει πολύ φτωχικά για ένα χρόνο σε μια σοφίτα, γράφοντας με μεγάλη επιμονή και επιμέλεια. Όταν δημοσιεύει την πρώτη του ποιητική συλλογή παίρνει βασιλική επιχορήγηση από τον Λουδοβίκο και οι συνθήκες της ζωής του καλυτερεύουν. Το 1822 παντρεύεται την Αντέλ Φουσέ, με την οποία η σχέση τους δεν θα είναι ειδυλλιακή, ο Βίκτωρ θα διατηρήσει μακροχρόνια ερωτική σχέση με την ηθοποιό Ζυλιέτ Ντρουέ. Το 1826 καθιερώνεται με την ποιητική συλλογή Ωδές και Μπαλάντες ωστόσο η ποίηση δεν βοηθάει ιδιαίτερα την οικονομική του κατάσταση. Μετά το 1830 γράφει θεατρικά έργα που έχουν μεγάλη επιτυχία και του αποφέρουν πολλά κέρδη ενώ το 1831 γράφει και το μυθιστόρημα Παναγιά των Παρισίων που μεταφράζεται σε πολλές γλώσσες αυξάνοντας ακόμη περισσότερο τα έσοδα του. Το 1841 πεθαίνει από πνιγμό η νεόνυμφη κόρη του, και τα δέκα επόμενα χρόνια δεν θα εκδώσει τίποτε. Θα αφιερωθεί στην πολιτική υποστηρίζοντας τον βασιλιά Λουδοβίκο-Φίλιππο ο οποίος το 1845 θα τον ονομάσει μέλος της Άνω Βουλής. Εκεί θα εκφωνήσει λόγους κατά της θανατικής ποινής και κατά της κοινωνικής αδικίας. Μετά την επανάσταση του 1848 και την ανακήρυξη της Β Γαλλικής Δημοκρατίας, εκλέγεται βουλευτής. Όταν ο Ναπολέοντας Γ καταλύει την δημοκρατία ο Βίκτωρ καταφέρεται εναντίον του και αναγκάζεται να φύγει μεταμφιεσμένος στις Βρυξέλες για να μην συλληφθεί. Αρχίζει μια εικοσάχρονη περίοδος αυτοεξορίας στο Βρετανικό νησί Τζέρσευ και μετά στο νησί Γκέρνσευ όπου ολοκληρώνει το αριστούργημα «Οι Άθλιοι» μια επική τοιχογραφία 50 χρόνων γαλλικής ιστορίας που αποτέλεσε εκδοτικό φαινόμενο, παρόλο που ο πάπας Πίος ΙΔ το κατέταξε στα απαγορευμένα. Το 1859 ο Ναπολέων Γ’ προσφέρει αμνηστία σε όλους τους πολιτικούς εξόριστους αλλά ο Ουγκώ δεν θέλει να του κάνει την χάρη να επιστρέψει. Λίγο μετά την ανακήρυξη της Τρίτης Γαλλικής Δημοκρατίας και το ξέσπασμα του Γαλλοπρωσικού Πολέμου, το 1870 επιστρέφει στην χώρα του. Το 1871 μετά την ήττα της Γαλλίας και την επικράτηση της Γαλλικής Κομμούνας ξαναφεύγει. Τα επόμενα χρόνια είναι τραγικά για την οικογένεια του. Το 1871 πεθαίνει ο ένας του γιός, το 1872 μπαίνει σε άσυλο φρενοβλαβών η κόρη του και το 1873 πεθαίνει και ο άλλος του γιος. Το 1876 ο Βίκτωρ ονομάζεται ισόβιος Γερουσιαστής, τον Φεβρουάριο του 1881 οργανώνεται ένας πανεθνικός εορτασμός προκειμένου να τιμηθεί η είσοδός του στην ένατη δεκαετία της ζωής του. Σε μια μεγαλειώδη παρέλαση τιμήθηκε από 600.00 συμπατριώτες του. Πέθανε στις 22 Μαΐου 1885 σε ηλικία 83 ετών έχοντας λάβει εν ζωή σπάνια δόξα για πνευματικό δημιουργό. Τα τελευταία του λόγια ήταν: Βλέπω ένα μαύρο φως.

Ο Ουγκώ υπήρξε ένας από τους πλέον παραγωγικούς και πολύπλευρους συγγραφείς, κατάφερε να καταξιωθεί και ως ποιητής, και ως μυθιστοριογράφος και ως θεατρικός συγγραφέας. Ως θεατρικός συγγραφέας συνάντησε τεράστιες επιτυχίες, όπως η παράσταση του έργου Λουκρητία Βοργία αλλά και κάποιες αποτυχίες προτού αποφασίσουν μαζί με τον Αλέξανδρο Δουμά να ιδρύσουν ένα χώρο αποκλειστικά αφιερωμένο στο ρομαντικό θέατρο. Στην Γαλλία η προσφορά του στην ρομαντική ποίηση θεωρείται εξίσου σημαντική με αυτή των εννέα μυθιστορημάτων του. Υπήρξε μεγάλος θαυμαστής των Αρχαίων Ελλήνων συγγραφέων, στα γραπτά του έκανε πολλές αναφορές σε αυτούς. Εισήλθε σχετικά αργά στον κύκλο των φιλελλήνων διανοούμενων όμως παρέμεινε πιστά υποστηρικτής του Ελληνικού κράτους καθ’ όλη την διάρκεια της ζωής του. Έγραψε αρκετά ποιήματα σχετικά με τον αγώνα των Ελλήνων όπως Τα Κεφάλια του Σαραγιού, Ναβαρίνο, Ενθουσιασμός, καθώς και το περίφημο Ελληνόπουλο. Κατά την Κρητική Επανάστασης του 1866 δημοσίευσε 3 επιστολές υπέρ των Κρητικών στον ευρωπαϊκό τύπο της εποχής, ενώ έδειξε ενδιαφέρον και για την αρπαγή των μαρμάρων του Παρθενώνα κατηγορώντας τον Έλγιν για αυτή του την πράξη.