ΑΡΧΙΚΗ ΣΕΛΙΔΑ

Γκόρντιμερ 1923 έως 2014 (91)

Ο καθένας τελειώνει με το να κατευθύνεται μόνος προς τον εαυτό του.


ΑΠΟΦΘΕΓΜΑΤΑ

Διήγημα

Διάβασε τα χείλη μου.
Διότι εγώ δεν μιλάω. Κάθεσαι απέναντι, και όταν το βαγόνι τραντάζεται σκύβεις προς τα εμπρός για να ακούσεις. Αλλά εγώ δεν μιλάω.
Εάν τους έβρισκα θα μπορούσα να τους ζητήσω τα χρήματα που πρέπει να εισπράξω για ό,τι έκανα, αλλά έχουν φύγει. Δεν γνωρίζω πού να ψάξω να τους βρω. Υποθέτω ότι δεν βρίσκονται πλέον εδώ, βρίσκονται σε κάποια άλλη χώρα, μετακινούνται συνεχώς, έτσι εντοπίζουν ανθρώπους σαν και μένα. Φεύγουμε από τα σπίτια μας εξαιτίας κυβερνήσεων που αλλάζουν, είμαστε οι χαμένοι στη λάθος πλευρά. Ούτε δουλειά, ούτε ψωμί και λάδι στα καταστήματα, και όταν διασχίζουμε κάποια σύνορα βρισκόμαστε μπροστά σε άλλα σύνορα, και σε άλλα και σε άλλα. Ποιος είναι ο τελικός προορισμός; Δεν το γνωρίζουμε·

Η Nαντίν Γκόρντιμερ (Nadine Gordimer, 1923-2014), ήταν Νοτιοαφρικανή συγγραφέας και πολιτική ακτιβίστρια βραβευμένη με το νόμπελ λογοτεχνίας το 1991. . Γεννήθηκε στο Σπρινγκς, μια μικρή πόλη δίπλα στο Γιοχάνεσμπουρκ, στις 20/11/1923 από γονείς μετανάστες. Ο πατέρας της ήταν Εβραίος Ρωσικής καταγωγής από την σημερινή Λιθουανία και η μητέρα της Χριστιανή Αγγλίδα από το Λονδίνο. Η ίδια μεγαλώνοντας δήλωσε άθεη. Η μητέρα της την θεωρούσε ασθενικό παιδί και προσέλαβε μια δασκάλα να της κάνει ιδιαίτερα μαθήματα στο σπίτι σταματώντας την από το σχολείο στα 11 της. Το γεγονός αυτό την οδήγησε σε μια πολύ μοναχική εφηβεία, συγχρόνως την έσπρωξε στο γράψιμο. Η Ναντίν άρχισε να γράφει από εννέα χρόνων, στα δεκαπέντε της δημοσίευσε σε περιοδικό το πρώτο της διήγημα. H πρώτη της συλλογή διηγημάτωνδημοσιεύτηκε το 1949. Ακολούθησαν οκτώ ακόμη συλλογές διηγημάτων και έντεκα μυθιστορήματα. Το 1974 κέρδισε το Βραβείο Μπούκερ και το 1991 το Νόμπελ Λογοτεχνίας.

Η Γκόρντιμερ παντρεύτηκε το 1949, απέκτησε μια κόρη και χώρισε, ξαναπαντρεύτηκε το 1954 κι έκανε ένα γιο το 1955, έμεινε με τον δεύτερο άνδρα της μέχρι που εκείνος πέθανε το 2001. Από την δεκαετία του 60 είχε έντονη πολιτική δράση, πολέμησε και μέσα από τα βιβλία της το απαρτχάιντ, ήταν μέλος του Αφρικανικού Εθνικού Κογκρέσου από όταν το κόμμα ήταν απαγορευμένο. Στάθηκε στο πλευρό του Νέλσον Μαντέλα από την αρχή του απελευθερωτικού αγώνα, εκτός των άλλων βοήθησε στο γράψιμο του περίφημου λόγου του «Είμαι έτοιμος να πεθάνω» που εκφωνήθηκε στην δίκη του το 1962. Πολλά βιβλία της απαγορεύτηκαν από το καθεστώς του απαρτχάιντ και ήταν για πολλά χρόνια στο στόχαστρο της κυβέρνησης της νότιας Αφρικής, οι φίλοι της την συμβούλευαν να εγκαταλείψει την χώρα αλλά εκείνη ποτέ δεν τους άκουσε. Το 2006 της επιτέθηκαν και την λήστεψαν στο σπίτι της, αρνήθηκε να ακολουθήσει τις συμβουλές των οικείων της και να μετακομίσει σε πιο προστατευμένο περιβάλλον. Δήλωσε πως αυτό που χρειάζεται η χώρα είναι εκπαίδευση και δουλειές και όχι περισσότερη αστυνόμευση. Πέθανε στον ύπνο της στις 13 Ιουλίου 2014.