ΑΡΧΙΚΗ ΣΕΛΙΔΑ

Φίλιπ Γκλάς 1937 έως 0 (-1937)

Εξασκείσαι και γίνεσαι καλύτερος, είναι πολύ απλό.


ΑΠΟΦΘΕΓΜΑΤΑ

Απόσπασμα από συνέντευξη του (andro.gr/empneusi /philip-glass)

Το σημαντικό στους παραδοσιακούς πολιτισμούς είναι όντως ο τρόπος της ερμηνείας, το ιδιαίτερο παίξιμο των λαϊκών μουσικών. Η ίδια μελωδία μπορεί να αποκτήσει εντελώς διαφορετική ταυτότητα στα χέρια διαφορετικών δεξιοτεχνών, μουσικών από διαφορετικά σημεία μιας χώρας, πόσο μάλλον από γειτονικούς ή απομακρυσμένους μεταξύ τους μουσικούς πολιτισμούς. Καταγράφεις δηλαδή μερικές νότες σε μια παρτιτούρα και κάθε φορά μπορείς να τις ακούς να ηχούν διαφορετικά, να βγάζουν άλλο συναίσθημα, άλλη ατμόσφαιρα, να ταξιδεύουν με άλλο τρόπο, πότε στα χέρια ενός Έλληνα οργανοπαίχτη, πότε στα χέρια ενός Τούρκου, πότε στα χέρια ενός Άραβα. Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι συμβουλευτήκαμε κορυφαίους Έλληνες μουσικούς προκειμένου να αποδώσουμε όσο πιο σωστά γίνεται το «Τζιβαέρι»…

Ο Φίλιπ Γκλας (Βαλτιμόρη, 31 Ιανουαρίου 1937) είναι Αμερικανός μουσικoσυνθέτης, από τους μεγαλύτερους του 20ού αιώνα. Επίσης είναι ο ιδρυτής του κινήματος του μινιμαλισμού στη μουσική. Επηρεάστηκε από τον πατέρα του ο οποίος είχε μαγαζί με δίσκους και άκουγε καθημερινά και για πολλές ώρες μουσική, ο Φίλιπ από τα 6 του έκανε μαθήματα βιολιού και στα 8 ξεκίνησε και φλάουτο. Παράλληλα με τις μουσικές σπουδές γράφτηκε στο πανεπιστήμιο του Σικάγο από όπου αποφοίτησε με πτυχίο στα μαθηματικά και την φιλοσοφία. Πέρασε από την Σχολή Καλών Τεχνών Τζούλιαρντ στην Νέα Υόρκη και συνέχισε τις σπουδές του στο Παρίσι με δασκάλα την Νάντια Μπουλανζέ. Εκεί γνώρισε πολλούς διανοούμενους και καλλιτέχνες και έκανε τον πρώτο από 4 γάμους.



Επέστρεψε στην Νέα Υόρκη και ξεκίνησε να συνθέτει. Η μουσική του ονομάστηκε μινιμαλιστική, κάποιοι κριτικοί αντέδρασαν θετικά, θεωρώντας τον ήχο του αυθεντικό ενώ άλλοι εξέφρασαν φρίκη για τις “αποχαυνωτικές” επαναλήψεις. Αρχικά δεν είχε επιτυχία ούτε έσοδα και αναγκάστηκε να κάνει διάφορες δουλειές όπως υδραυλικός, ταξιτζής, μεταφορέας. Συγχρόνως συνέχιζε να συνθέτει και να προσπαθεί να διακριθεί. Το 1975 ανέβασε την πρωτοποριακή όπερα “Ο Αϊνστάιν στην παραλία”, και ακολούθησαν άλλες δύο όπερες για μεγάλους οραματιστές της ιστορίας. Το “Σατιαγκράχα”, βασισμένο στα πρώτα χρόνια της ζωής του Μαχάτμα Γκάντι, (1980) και το “Ακενατών”, βασισμένο στη ζωή ενός φαραώ που έζησε τον 14ο π.Χ. αιώνα π.Χ. (1983). Με αυτά τα έργα έκανε μια στροφή σε μια πιο μελωδική μουσική.



Από το 1987 ανέπτυξε περαιτέρω το ύφος του, αρχίζοντας να γράφει πιο προσιτή μουσική όπως το “Κονσέρτο για Βιολί”, που ήταν η πρώτη του σύνθεση για παραδοσιακή ορχήστρα και σολίστα, και αποτέλεσε την αρχή μιας σειράς συμφωνικών συνθέσεων που γνώρισαν μεγάλη επιτυχία.

Στις δεκαετίας του ’80 και του ’90, πολλοί σκηνοθέτες απευθύνθηκαν στον Γκλας για σάουντρακ και εκείνος συνέθεσε μουσική για πολλές ταινίες, κερδίζοντας υποψηφιότητες για Όσκαρ και χρυσές σφαίρες για ταινίες όπως “Τρούμαν Σόου”, “Ώρες”, “Σημειώσεις για ένα Σκάνδαλο”. Κέρδισε τελικά μια Χρυσή Σφαίρα το 1999 για το Τρούμαν Σόου. Τα πιο γνωστά και δημοφιλή μουσικά έργα του είναι τα Glassworks, North Star, Koyaanisqatsi, Εinstein On The Beach, Satyagraha, Songs From Liquid Days, Songs from Hours, Kundun

Συνεχίζει να συνθέτει και η 12η συμφωνία του έκανε πρεμιέρα τον Ιανουάριο του 2019 στο Λος Άντζελες.