Βασίλε Αλεξαντρί 1821 έως 1890 (69)
Η γλώσσα είναι το βιβλίο της ευγένειας ενός έθνους.
ΑΠΟΦΘΕΓΜΑΤΑ
Από το 1828 ως το 1834 ο Αλεξαντρί φοίτησε στο Ιάσιο, το 1834 εγκαταστάθηκε στο Παρίσι, όπου μελέτησε χημεία, ιατρική και νομική, αλλά σύντομα τα εγκατέλειψε για τη λογοτεχνία. Έγραψε τα πρώτα του λογοτεχνικά δοκίμια το 1838 στη γαλλική γλώσσα, μετά από μία σύντομη επιστροφή στην πατρίδα του, έφυγε και πάλι για τη Δυτική Ευρώπη, επισκεπτόμενος την Ιταλία, την Ισπανία και τη νότια Γαλλία. Το 1847 επέστρεφε από το Παρίσι με την αγαπημένη του η οποία ήταν άρρωστη και στην διάρκεια του ταξιδιού απεβίωσε, ο Αλεξαντρί διοχέτευσε το πένθος του στο ποίημα «Steluța» («Μικρό άστρο»), ενώ αργότερα αφιέρωσε στη μνήμη της την ποιητική συλλογή Lăcrimioare («Μικρά δάκρυα»).
Το 1848 αναδείχθηκε σε ηγετική μορφή της Μολδαβικής Επανάστασης στο Ιάσιο, γράφοντας ποιήματα και άρθρα με σκοπό να αφυπνίσει του Μολδαβούς ώστε να συμμετάσχουν στον αγώνα για την ανεξαρτητοποίηση από την Αυτοκρατορική Ρωσία και την ένωση σε μια ενιαία Ρουμανία. Η επανάσταση απέτυχε, ο Αλεξαντρί διέφυγε από τη Μολδαβία μέσω Τρανσυλβανίας και Αυστρίας, καταλήγοντας και πάλι στο Παρίσι, όπου συνέχισε να γράφει πολιτικά κείμενα και ποιήματα. Μετά από 2 χρόνια βρέθηκε να περιοδεύει στη μολδαβική επαρχία, συλλέγοντας, επεξεργαζόμενος και ταξινομώντας ένα τεράστιο πλήθος ρουμανικού λαογραφικού υλικού, το οποίο δημοσίευσε σε δύο μέρη, το 1852 και το 1853. Τα δημοτικά ποιήματα-τραγούδια που περιέχονται σε αυτές τις δύο συλλογές, που έγιναν εξαιρετικά δημοφιλείς, απετέλεσαν τον ακρογωνιαίο λίθο της νέας ρουμανικής πολιτιστικής ταυτότητας.
Το 1856 δημοσίευσε στην εφημερίδα το ποίημα «Hora Unirii» («Η ώρα της Ενώσεως»), που έγινε ο ύμνος του ενωτικού κινήματος. Το τέλος του 1855 βρήκε τον Αλεξαντρί να έχει έναν νέο έρωτα, μετακόμισε με την αγαπημένη του στο κτήμα στο Μιρτσέστι και το 1857 γεννήθηκε η κόρη τους Μαρία.
Ευτύχησε να δει την επίτευξη του κύριου στόχου των πολιτικών αγώνων του καθώς οι δύο ηγεμονίες ενώθηκαν στην ενιαία Ρουμανία και ο ίδιος διορίσθηκε Υπουργός των Εξωτερικών. Ωστόσο, οι διπλωματικές αυτές περιοδείες τον κούρασαν και το 1860 αποσύρθηκε στο Μιρτσέστι για το υπόλοιπο της ζωής το. Το 1879 το δράμα του Despot-Vodă τιμήθηκε με το βραβείο της Ρουμανικής Ακαδημίας. Το 1881 έγραψε το ποίημα (= «Ζήτω ο Βασιλεύς»), που έγινε ο εθνικός ύμνος του Βασιλείου της Ρουμανίας μέχρι την κατάργηση της μοναρχίας το 1947. Πέθανε μετά από πολυετή μάχη με τον καρκίνο, το 1890.