ΑΡΧΙΚΗ
Πετράρχης
1304 έως 1374 (70)
Ο άνθρωπος δεν έχει μεγαλύτερο εχθρό από τον εαυτό του.
ΑΠΟΦΘΕΓΜΑΤΑ
|
Ο Φραντσέσκο Πετράρκα, (Francesco Petrarca) εξελληνισμένα Πετράρχης (20 Ιουλίου 1304 - 19 Ιουλίου 1374), ήταν από τους σπουδαιότερους ποιητές της Ιταλίας. Έγραψε στα λατινικά αλλά και σε μια Τοσκανική διάλεκτο η οποία μετεξελίχθηκε στα σημερινά Ιταλικά καθώς τον 16ο αιώνα, με βάση το έργο του, όπως και του Δάντη και του Βοκάκκιο, δημιουργήθηκε το μοντέλο για την σύγχρονη Ιταλική γλώσσα. Ο πατέρας του ήταν συμβολαιογράφος και τον προόριζε για διάδοχό του, τον έστειλε λοιπόν για νομικές σπουδές στο Μονπελιέ της Γαλλίας και μετά στην Μπολόνια όπου έμεινε μαζί με τον αδερφό του μέχρι το 1326. Εκείνη την χρονιά πέθανε ο πατέρας τους και τα αδέρφια επέστρεψαν στην Αβινιόν, ο Φραντσέσκο αποφάσισε να ασχοληθεί με τα γράμματα και την ποίηση καθώς δεν είχε καμία όρεξη για την νομική επιστήμη. Στις 6 Απριλίου 1327, ημέρα του Πάσχα, είδε τη Λάουρα για πρώτη φορά στην εκκλησία της Αβινιόν. Η πραγματική ταυτότητα της γυναίκας αυτής παραμένει άγνωστη, φαίνεται πως ήταν παντρεμένη και απλώς απέκτησαν μια πλατωνική φιλία. Η Λάουρα πέθανε στις 6 Απριλίου 1348 από την πανούκλα, συντετριμμένος εκείνος συνέχισε να την εξυμνεί στο έργο του Cαnzoniere που είχε ξεκινήσει να γράφει όταν την πρωτοείδε και που τελικά ολοκληρώθηκε σε 366 σονέτα αποκλειστικά για εκείνη. Ο Πετράρχης απέκλτησε ένα γιο τον Τζοβάνι, το 1337 ο οποίος πέθανε στην επιδημία της πανούκλας και μια κόρη, την Φραντσέσκα, το 1343. Για τις μητέρες των παιδιών δεν γνωρίζουμε το παραμικρό, πότε δες τις ανέφερε στα γραπτά του. Σε όλη του την ζωή έκανε πολλά ταξίδια στην Μεσαιωνική Ευρώπη, το 1333 επισκέφτηκε το Παρίσι, τη Γάνδη, τη Λιέγη και την Κολωνία, γνωρίζοντας πολλούς ανθρώπους των γραμμάτων. Λίγο καιρό αργότερα πραγματοποίησε το πρώτο του ταξίδι στη Ρώμη, ενώ από το 1337 ήταν αφιερωμένος τόσο στο γράψιμο, ποίησης και πεζογραφημάτων, όσο και στην αντιγραφή χειρόγραφων κλασικών συγγραφέων. Το 1341 ξαναβρέθηκε στη Ρώμη και στέφτηκε ποιητής στο Καπιτώλιο. Μετά από αυτό θεωρήθηκε διάσημος ποιητής και ρήτορας και τον καλούσαν πρίγκιπες και βασιλείς σε όλη την Ευρώπη. Στα έργα του εκτός των άλλων στηλίτευε την πολιτική των διαφόρων μοναρχών των ιταλικών πόλεων, υποστηρίζοντας τη ρωμαϊκή ένωση και δημοκρατία, αποδεχόταν ωστόσο τη φιλοξενία τους, εκείνοι αναγνώριζαν το ταλέντο και θαύμαζαν την ποίηση και την ρητορική του, θεωρούσαν ωστόσο ανέφικτες τις πολιτικές του θεωρίες, απέκλειαν το ενδεχόμενο να ενωθούν όλες οι πόλεις κράτη σε μια δημοκρατία. Από εκείνη ωστόσο την περίοδο ξεκίνησε η τάση των Ιταλών πριγκίπων κατά τη διάρκεια της Αναγέννησης να τιμούν και να προστατεύουν τους ανθρώπους των γραμμάτων και των τεχνών.
Στα επόμενα χρόνια, ο αδελφός του Γκεράρντο, μπήκε σε μοναστήρι, ενώ ο ίδιος απέρριψε σημαντικές θέσεις, όπως του γραμματέα δίπλα στον Πάπα, ένα από τα υψηλότερα αξιώματα, καθώς δεν ήθελε να αμελήσει το διάβασμα και το γράψιμο του. Το 1350 ξαναπήγε στη Ρώμη, περνώντας και από τη Φλωρεντία γνωρίστηκε και απέκτησε στενή φιλία με το Βοκάκιο, ο οποίος έγινε μαθητής και θαυμαστής του και τον συντρόφευσε σε πολλά ταξίδια του. Το 1351 του προτάθηκε να γίνει πρύτανης του νεοσυσταθέντος πανεπιστημίου της Πάδοβα αλλά αρνήθηκε. Το 1353 πήγε στην Λομβαρδία, όπου εργάστηκε για ένα διάστημα στην βασιλική αυλή ως διπλωμάτης, ρήτορας και συγγραφέας λόγων. Το 1362 εγκαταστάθηκε μόνιμα στην Πάδοβα ενώ το 1369 αποτραβήχτηκε σε ένα μικρό χωριό, την Άρκουα, όπου συνέχισε τις μελέτες και τα γραψίματά του. Στα τελευταία του χρόνια ξεκίνησε να μαθαίνει και ελληνικά ενώ μέχρι τότε διάβαζε αρχαίους Έλληνες συγγραφείς από μεταφράσεις. Βρέθηκε νεκρός στο γραφείο του, γερμένος πάνω σε ένα ανοιχτό βιβλίο, στις 18 Ιουλίου 1374.
|
ΣΟΝΕΤΑ
Ήταν αυτή την ημέρα που οι ακτίνες του ήλιου
Είχαν σκοτεινιάσει από λύπη για τον δημιουργό τους
Όταν αιχμαλωτίστηκα και δεν υπερασπίστηκα τον εαυτό μου
Επειδή τα λατρευτά σου μάτια με είχαν κατακτήσει, Κυρία.
Δεν μου φαινόταν πως ήταν καιρός να φρουρώ τον εαυτό μου
Ενάντια στης Αγάπης τα χτυπήματα.
Προχωρούσα σίγουρος, ανυποψίαστος, κι έτσι, τα βάσανα
Ξεκίνησαν, ανάμεσα στην δημόσια θλίψη
Ο Έρωτας με βρήκε άοπλο
και άνοιξε το δρόμο για την καρδιά μέσω των ματιών μου
που έχουν γίνει πέρασμα και πύλη των δακρύων μου.
Μου φαίνεται πως αυτό δεν τον τιμά καθόλου
να με πληγώσει με το βέλος του, σ’ αυτή την κατάσταση,
ενώ δε δείχνει καθόλου το τόξο του, σε σας που είστε οπλισμένοι.
|